|
Officieel is CD&V een centrumpartij, noch links, noch rechts, noch vlees noch vis. Een mosselpartij, zeg maar. Niettegenstaande dat etiket, was er in de partij tot voor kort toch een rechtervleugel die tenslotte feitelijk nog bestond uit twee man: Pieter De Crem en Hendrik Bogaert. Na het tot stand komen van wat we maar Wilmès II zullen noemen heeft De Crem, die, na Marrakech, besloten had de federale politiek vaarwel te zeggen, zich laten verleiden met een federale ministerpost en speelt hij het Belgische spel weer mee. Blijft dus over als enige CD&V’er met een enigszins rechtse reflex ‘Straffe’ Hendrik Bogaert, zoals hij zichzelf noemde in zijn verkiezingscampagne waarbij hij een kleine 50.000 voorkeurstemmen kreeg die hem tot nu toe weinig of niets hebben opgebracht.
Straffe Hendrik zit echter niet stil en heeft zopas een oproep gedaan om een einde te maken aan het cordon sanitair en rekening te houden met het Vlaams Belang – ondertussen Vlaanderens grootste partij - bij verdere besprekingen over hoe het verder moet na corona.
Binnen de 24 uur werd Bogaert’s oproep al verworpen door kersvers CD&V-voorzitter Coens, die er meteen de Amerikaanse racisme problemen bij haalde. Het moeten niet altijd de jaren dertig zijn. Daarmee wordt meteen ook duidelijk wat ik in een vroegere blog al eens geschreven heb, nl dat die Coens niet veel beter is dan Beke v.w.b. wollige uitspraken en dat er op hem niet teveel gerekend moet worden op de vorming van enig Vlaams front.
Bogaert beweert dat hij ondanks alles niet zinnens is uit CD&V te stappen. We zullen zien hoe hij zal reageren mocht zijn partij toetreden tot een Vivaldi coalitie zonder meerderheid in Vlaanderen, met de PS als grootste partij en met (misschien) het premierschap voor Koen Geens, mocht die zijn vernedering als informateur door Magnette ondertussen verwerkt hebben.
|
