|
Tijdens de pogingen tot vorming van een nieuwe federale regering klonk er vanuit linkse en belgicistische hoek regelmatig de vraag om bepaalde sectoren te herfederaliseren. In dat kader paste feitelijk ook de ersatzregering van Wilmès die, voor wat Gezondheid en Sociale Zekerheid betreft, daarvoor volmachten gekregen heeft. Gelukkig zijn die maar tijdelijk, want ze laten meteen zien wat herfederaliseren in België betekent: Vlaanderen nog meer in het verdomhoekje zetten. Bij de zeven leden van de Nationale Veiligheidsraad is er maar één Vlaming (die zes miljoen mensen vertegenwoordigt), één Duitstalige (voor amper70.000) en liefst vijf Franstaligen voor hoogstens 40% van de totale bevolking. Er zijn negen ministers die zich op e.o.a. wijze met de Gezondheidszorg bezig houden. Daarbij ook maar één (1!) Vlaming. Dat alles terwijl de Vlamingen 60% van de bevolking, 70% van de economie en meer dan 80% van de export uitmaken. Als de vier gewestelijke minister-presidenten samenkomen, is Vlaanderen steeds in de minderheid: één tegen twee francofonen en één Franssprekende Duitstalige. Het geeft al een voorsmaakje wat Vlaanderen te wachten staat mocht er een Vivaldi coalitie aan de macht komen, zonder meerderheid in Vlaanderen en met de PS als grootste en leidende partij.
Het zou nog goed te praten geweest zijn, mocht de regering Wilmès gewerkt hebben en geen knoeiboel van jewelste geworden zijn zoals we zopas hebben meegemaakt. De coronacrisis werd eerst compleet onderschat (‘een griepje’) en daarna mismeesterd, met de miskoop van de mondmaskers, daarna het ontbreken van de testkits, het afwezige beschermmateriaal voor de zorgverleners, de verwarrende communicatie over de ophokplicht, het sluiten en weer openen van scholen, instellingen en zaken van vooral kleine zelfstandigen. Een voorsmaakje van DDR-politiek als we straks een nieuwe federale regering zouden krijgen zonder meerderheid in Vlaanderen.
Dit land moet niet geherfederaliseerd worden maar integendeel verder gesplitst. Men moet ophouden met het verbrokkelen tussen allerlei beslissingsniveaus en instellingen. Men moet verder gaan met het afschaffen van speciale meerderheden, grendelwetten en alarmbellen. Het wordt stilaan tijd dat men gaat beseffen dat zij er mede de oorzaak van zijn dat België in zijn huidige vorm niet meer kán werken. Daaraan zal pas een einde komen als Vlaanderen én Wallonië onafhankelijke staten kunnen worden en Vlaanderen jaarlijks niet langer een derde van zijn welvaart ongecontroleerd en zonder voorwaarden moet afstaan.
|
