Het gaat niet meer zo goed met de Europese economie, zelfs niet in gidsland Duitsland. Daar ijveren vakbonden en werkgevers nu voor de oprichting van wat zij het 'Duitslandfonds' noemen. Dat moet in de eerste plaats dienen om de infrastructuur van het land weer in orde te brengen, want die zou te wensen overlaten. Verder wil men af van de 'schwarze Null'-regel die zegt dat er geen begrotingstekorten mogen zijn, iets wat zelfs verankerd is in de Duitse Grondwet.

   Het is niet de eerste keer dat de Duitse arbeidsmarkt onder druk komt te staan. In het begin van deze eeuw was dat eveneens het geval en ook toen sloten Duitse vakbonden en werkgevers een akkoord om dat probleem op te lossen. Daar werd toen zelfs bondskanselier Gerhard Schröder bij betrokken, een socialist nota bene. Zie je bij ons al gebeuren dat vakbonden, werkgevers en politiek een akkoord zouden sluiten over een versobering van de arbeidsmarkt?

   Of men er nu ook Merkel bij zal betrekken, is twijfelachtig. Merkel is in Duitsland een verhaal dat ten einde loopt. In werkelijkheid is zij heel de tijd van haar bewind eerder een crisismanager geweest, geen vernieuwer. Daar bovenop zal haar uitspraak van 'Wir schaffen das' haar blijven achtervolgen. Vorig jaar trad ze reeds af als voorzitter van haar partij, de CDU en ze heeft te kennen gegeven geen kandidaat meer te zijn voor een volgende legislatuur als kanselier. Haar opvolgster als voorzitter is de in het buitenland weinig bekende Annegret Kramp-Karrenbauer (AKK voor wie de naam te moeilijk vindt!), die er ook in eigen land tot nu toe niet veel van terecht heeft gebracht (ze is tijdelijk ook minister van Defensie, nu de vorige - Ursula von der Leyen - naar Europa vertrokken is).

   Of het allemaal zal lukken, is nog koffiedik kijken, maar men wil er in Duitsland tenminste samen iets aan doen. Hier bij ons redeneren de vakbonden, het ABVV op kop, nog altijd in 19-eeuwse termen, waarbij men denkt resultaten te behalen door te staken, terwijl bewezen is dat dat de zaken niet vooruit helpt.