|
Het was reeds bekend dat er bij de traditionele partijen dit najaar voorzittersverkiezingen zouden komen. Vooral bij de SP.a en CD&V zou het er wel eens kunnen stuiven na de dubbele nederlagen in de voorbije verkiezingen .
Bij de socialisten heeft zich al een nobele onbekende gemeld. Een zekere Hannes De Reu, een Gentenaar van 33, voormalig directeur Netwerk en Beweging bij de Spa, die in zijn functie van campagneleider bij de verkiezingen werd ontslagen door niemand minder dan John Crombez himself. ‘Den John’ zou daar nog wel eens spijt van kunnen krijgen. Of De Reu er de partij weer bovenop zal krijgen, zoals hij beweert, zal wel een ander verhaal zijn, maar veel slechter dan Crombez kan het moeilijk worden, al was het maar omdat die – als puntje bij plaatje kwam – zijn woord niet hield. Tussen haakjes: De Reu is een ex-kampioen roeien, maar als hij ooit voorzitter wordt zal ook hij moeten roeien met de riemen die hij dan zal hebben…
Ook bij CD&V gaat de onrust niet liggen. De kopstukken Crevitz en Beke verloren beiden de verkiezingen in de eigen regio, maar meer nog dan dat was er de aanpak van de herschikkingen na de verkiezingen van 2014. De benoeming van Marianne Thijssen tot Eurocommissaris van een te verwaarlozen commissariaat maakte dat Kris Peeters moest verzaken aan de verhoopte post van premier, wat leidde tot een spelletje zwartepieten die de partij naar links deed opschuiven, wat haar geen goed heeft gedaan. Dat betert er niet op nu rechtsbuiten Hendrik Bogaert gesolliciteerd heeft naar de voorzittersplaats en Pieter De Crem – die eigenlijk ook het slachtoffer werd van de affaire Thijssen (hij werd gedegradeerd tot staatssecretaris) - een paar keer van gedacht veranderde of hij al dan niet in de federale politiek zou verder doen.
Bij de liberalen is het al niet veel beter, al hebben zich ook al enkele nieuwe kandidaten gemeld voor de post van voorzitter. Een bekende: Vincent Van Quickenborne en een minder bekende: de nog jeugdige Francesco Vanderjeugd (what’s in a name?) Tegelijk azen een paar oudgedienden op e.o.a. ministerpost, waarbij het gevaar bestaat dat het hen geen barst kan schelen in welke regering dat zal zijn, ook niet in een met een Vlaamse minderheid. Wie het onderste wil uit de kan …
Kortom, het kan nog een woelige herfst worden, als men weet dat ook bij Groen en N-VA de verkiezingen tegen sloegen, waarbij de laatste het geluk heeft nog de grootste partij te zijn, anders zou het daar ook wringen worden. Tenslotte hebben ze allemaal verloren en zullen sommige al blij zijn met e.o.a. status quo.
|
