In afwachting dat er zich iets zal bewegen in de vorming van de Waalse, de Vlaamse én de federale regeringen, kom ik even terug op het fenomeen Sven Gatz, dat toch enige uitleg behoeft.
Na zijn universitaire studies was Gatz begonnen bij de Volksunie, waar hij zich met de jongerenwerking bezig hield. Van daaruit was het maar stap om in de politiek te rollen en werd hij o.m. kabinetsmedewerker van Vic Anciaux. Later stapte Gatz mee in het nieuwe Spirit-project van zoon Bert, tot laatstgenoemde zich ‘bekeerde’ tot het socialisme. Terwijl Bert Anciaux overstapte naar de SP.a trok Gatz naar de liberalen, voor wie hij met wisselend succes meedeed aan allerlei plaatselijke verkiezingen in het Brusselse. In 2011 stapte hij zelfs uit de politiek, toen hij de kans kreeg directeur te worden van de Federatie van Belgische Brouwers. Toen Open VLD in 2014 inbrak bij de vorming van de Vlaamse regering – toen lukte in Vlaanderen wél wat in Brussel nu mislukte - kwam hij opnieuw in het vizier van de politiek terecht, daar men een Brusselaar nodig had als Vlaams minister en het enige alternatief bij Open VLD Noël Slangen was, die echter niet in Brussel gedomicilieerd was. Gatz was dat wel.
Net zoals zijn politieke peetvader Guy Vanhengel, is Gatz in de eerste plaats een Brusselaar, pas daarna een liberaal en behoort hij niet tot de gevestigde waarden van de Open VLD.. Gwendolientje heeft dat tot haar scha en schande moeten ondervinden. Zelfs nadat ze Gatz van al zijn Vlaamse bevoegdheden had ontheven, hield hij er toch nog Brussel aan over, omdat haar partij ook nu geen valabel alternatief had.
‘No Gatz, no glory’ is zijn slogan en hij lijkt het nog waar te maken ook.
|