|
Sinds het vermaledijde IS verslagen is in Syrië, hoort men er nog weinig van. Toch wordt daar nog steeds gevochten, in hoofdzaak tussen soennietische rebellen en het sjiïetische leger van Assad’s Alawieten. Die laatste had heel wat van zijn tegenstanders heel genereus de kans gegeven uit de omgeving van Damascus te vertrekken naar de Noordwestelijke provincie van Idlid en stelde daarvoor zelfs autobussen ter beschikking. Nu de meeste van die vluchtelingen daar zijn aangekomen – naar schatting zitten daar nu zo’n 3 miljoen ontheemden - en er van een wapenstilstand tussen rebellen en Syrisch leger niets in huis kwam, zijn beide partijen met elkaar weer slaags geraakt. Daarbij worden de rebellen nog steeds bestookt door de Syrische én Russische luchtmacht en – net zoals voorheen – maken die geen onderscheid tussen rebellen en burgerbevolking. Er vielen de laatste weken weer honderden slachtoffers. In tegenstelling tot weleer hoort men bitter weinig van de internationale ngo’s, die de Amerikanen en hun bondgenoten eerder ervan beschuldigden met hun bombardementen ook burgerslachtoffers te maken. Het ene burgerslachtoffer is blijkbaar het andere niet…
Een bijkomend probleem, dat zich nu stelt, is dat die Idlid provincie tegen de Turkse grens ligt en Erdogan riskeert weer een vloedgolf aan vluchtelingen in Turkije te zien arriveren. Dat dit juist gebeurt omdat Assad van geen ophouden weet, helpt de zaak niet vooruit. Erdogan hoopte bij het begin van de burgeroorlog dat Assad verjaagd zou zijn geworden, wat dus niet gebeurd is. Anderzijds durft de nieuwe Turkse sultan niet te erg tegen ‘vriend’ Poetin’s kar rijden, die mét Assad is. Het wordt er daar niet eenvoudiger op.
Diezelfde Poetin zit daar trouwens ook in een ongemakkelijke positie. Van de ene kant wil hij de Alawieten van Assad te vriend houden en tegelijkertijd ook Iran en dat zijn allemaal sjiïeten, terwijl de meerderheid van de moslims in het Midden-Oosten, zowel Turken als Arabieren, Soenniet is. Zelfs in zijn eigen Rusland leven er zo’n 9 miljoen moslims en ook dat zijn bijna allemaal soennieten. Datzelfde geldt trouwens ook voor de vroegere Sovjet republieken, die nu onafhankelijk zouden zijn, in Rusland ‘het nabije buitenland’ genoemd.
Tenslotte is er, buiten Damascus, maar één Syrische regio waar het betrekkelijk rustig is gebleven en die grotendeels van het oorlogsgeweld gespaard bleef en dat is de regio ten oosten van de Eufraat, die in handen is van de Koerden, de enige homogene bevolkingsgroep, die niet alleen over een degelijk leger beschikt, maar zich tevens gesteund weet door Amerika. Het feit dat uitgerekend die regio ook over de grootste olievoorraden beschikt, is een reden om aan te nemen dat het einde van het oorlogsgeweld in Syrië nog niet voor morgen zal zijn.
---
En dan nog een correctie van mijn vorige blog: de Belgische staatsschuld zou 500 en niet 5.000 miljard euro zijn, zoals ik het van een andere tekst had overgenomen, waar het dus waarschijnlijk om een tikfout ging. Met dank voor de reactie van lezer Daan van Dop. Het blijft echter nog altijd een hallucinant getal, vooral omdat geen enkele partij aanstalten lijkt te maken om er iets structureels aan te doen.
|
