|
De verkiezingscampagne kreeg dit weekeinde zware concurrentie in de media vanuit een vrij onverwachte hoek: de ‘royals’.
In Thailand werd de nieuwe koning ingezworen. Dat was daar niet alleen opmerkelijk omdat het al meer dan 60 jaar geleden was dat het er nog gebeurde, de nieuwe koning is een figuur die in onze contreien waarschijnlijk niet meer aan de bak zou zijn gekomen. De man in kwestie is nl aan zijn vierde vrouw toe. Die laatste; een voormalige air hostess en Hare Koninklijke Hoogheids ‘lijfwacht’ – wat dat daar ook moge betekenen – trouwde officieel met de koning drie dagen vóór diens troonsbestijging. Bij de drie vorige vrouwen verwekte de ‘brave’ man zeven kinderen. Kers op de taart was, toen hij zijn poedel tot maarschalk bevorderde! Zie je zoiets hier al gebeuren?
---
In Japan zeker niet. Daar trad de Keizer af, iets wat in Japan nog nooit gebeurd was (zoiets als bij ons vroeger de Paus, tot Benedictus XV). De troonopvolger lijkt een eerder normaal man, die er, ondanks zijn status; enkele jaren over heeft moeten doen om de vrouw van zijn leven te overtuigen dat ook echt te worden. Daarna liep het nog niet van een leien dakje, daar er als nageslacht tenslotte alleen maar een dochter ter wereld kwam, terwijl de erfgenaam van de troon daar nog een man moet zijn. Dat probleem werd opgelost door de jongere broer van de kroonprins, die wél een zoon verwekte. Oef! Vergeten we niet dat het daar gaat om een koningshuis dat – volgens de overlevering – afstamt van een godin en dus een goddelijke status heeft
---
Nee, geef mij dan maar Groothertog Jan van Luxemburg, die 97 werd, maar zich in zijn jonge tijd tijdens WO II liet inlijven bij de ‘Irish Guard’ van het Britse leger en effectief lijfelijk mee vocht om zijn landje (en het onze) te bevrijden van de Nazi’s. Er zullen niet veel royals zijn die hem dat hebben nagedaan. Waarin de heerser van een klein land groot kan zijn.
Onze Coburgers waren er trouwens bij op Jans begrafenis, als aangetrouwde familie. Bijna allemaal: onze twee koningen, twee koninginnen en hun entourage. Opvallend bij de uitvaart was wel, dat de aartsbisschop van Luxemburg tijdens de dienst Frans sprak, maar de familieleden het eigen Lëtzebuergesch. De buitenlandse kerkgangers zullen van dat laatste wel niet veel hebben verstaan, maar het doet wel sympathiek aan. Zo’n beetje als ‘In Vlaanderen Vlaams’.
|
