Volgens de recentste studie van Eurostat, het Europees Instituut voor de Statistieken, (op de radio maandagmorgen, maar later niet herhaald op de Tv-journaals) leeft in België één kind op negen in een gezin waar niemand werkt. Dat zou kunnen, maar mocht men diezelfde statistiek eens uitvergroten naar de gewesten toe, dan zou men zien dat de aantallen in Vlaanderen een stuk lager liggen, in Wallonië een stuk hoger en in Brussel nóg hoger, en dit ondanks alle Marshall- en andere plannen, waarmee Wallonië Vlaanderen eens ging inhalen en die miljarden Europese en Vlaamse euro’s hebben gekost.

   Als Vlaanderen onafhankelijk zou zijn, dan zou het de op twee na de laagste werkloosheidcijfers hebben van de hele E.U. Een Germaans-Latijnse grens snijdt Europa in twee, waarbij in het noordelijk deel de werkloosheid grotendeels onder de 5% zit en het zuidelijk deel waar de meeste landen er boven zitten, loopt gelijk met onze taalgrens. Vlaanderen past hij het noorden – de ‘Hanze landen’, zoals Nederlands premier Rutte ze nog recentelijk noemde – Wallonië bij het zuiden, de zgz ‘Club Med landen’ van het ‘dolce far niente’.

   In Wallonië is het niet verwonderlijk families te vinden waarin drie generaties nooit gewerkt hebben. De kans daar kinderen aan te treffen in een gezin waarin niemand werkt, is dan ook reëel. Zeggen dat men geen werk vindt o.w.v. het taalverschil, is larie. Vanuit Henegouwen, de Belgische provincie van - nota bene - Di Rupo, met het hoogste percentage werklozen, gaat bijna niemand werken in het aanpalend West-Vlaanderen, de provincie met het laagste aantal werklozen, die smeekt om arbeidskrachten. Hun plaats wordt ingenomen door Noord-Fransen, die in eigen land maar twee jaar dopgeld krijgen. De uitdovende werkloosheidsvergoeding, waarover ook bij ons sprake is. C’est l’argent qui fait la guerre.

   De echte reden, waarom Wallonië achter blijft, is gewoon omdat dit landsgedeelte al generaties lang geregeerd wordt door links, die er een sport van gemaakt heeft geld te krijgen zónder ervoor te moeten werken. De PS-verkiezingsslogan van een vierdaagse werkweek zonder loonverlies zal dat alleen maar erger maken. Zoals het er nu naar uit ziet zal links er daar nog op vooruitgaan, waardoor de zin om te werken er niet op zal beteren. Een voorbeeld voor deze ingesteldheid is het resultaat door een recente studie van Graydon en Unizo, waaruit blijkt dat Vlaanderen in 2018 liefst 11,6% meer starters kende dan het jaar ervoor en het ingeslapen Wallonië 0,2% minder!

Helemaal eens met uw stuk.

U bewijst eigenlijk wat ik meermaals in mijn reacties schrijf: dat de onbetaalbare vergrijzing niet de schuld is van de gepensioneerden.

Maar dat gelden voor vele andere "doeleinden" gebruikt worden als waar ze zouden moeten voor bestemd zijn.

Ik had een werkgever vroeger die zei "in plaats van sociale bijdragen te betalen zouden we beter dat in loon uitbetalen aan de werknemer. Die kan dan zelf sparen voor zijn oude dag. Als hij niets spaart dan heeft hij ook niets, eigen schuld dikken bult."

Er zijn bijdragen betaald op de gepresteerde uren, maar wat je er voor terug krijgt (pensioen) staat in in verhouding.

Om de laatste 30 jaar de werkloosheidscijfers laag te houden was er vervroegd pensioen, brugpensioen, en voor ambtenaren medisch pensioen, voor deze laatste nog trouwens ongeacht de leeftijd.

Allemaal mensen die hun nodige jaren niet gewerkt hebben en de pensioenstelsel mee onderuit gehaald hebben.

Is dat hun schuld? Nee, wel die van de regerende politici die dit allemaal toegestaan hebben.

Gisteren hoorde ik op de radio (Nostalgie) dat in Nederland de pensioenen al tot in 2050 gegarandeerd opzij staan aan een bedrag van 1500 euro per gerechtigde.

Zoals u terecht schrijft (belgië is een) "apenland" (dixit Marc Eyskens)

01-05-2019, 13:31 Geschreven door Walter F.