Net zoals bij de beslissing om de Amerikaanse ambassade over te brengen van Tel Aviv naar Jeruzalem, is er weer heel wat heisa over de beslissing van Trump om de Israëlische soevereiniteit over de Golanhoogten te erkennen. Die strategisch gelegen hoogvlakte, die het noorden van de staat Israël beheerst, wordt al sinds 1967 bezet door Israël, is sinds 1981 geannexeerd en is van groot belang voor de veiligheid van het land, zeker nu er in het ‘bevrijde’ Syrië Iraanse troepen gelegerd zijn.

   Nu, na het definitief verslagen van het geografische IS-kalifaat, het geweld in Syrië even ophoudt, denkt men dat dat land weer het oude zou kunnen worden. Maar langs de Turkse grens houden de troepen van sultan Erdogan de macht in handen, ook in Syrië. Het Oosten van het land wordt beheerst door de Koerden die het met steun van de geallieerden onder leiding van de Amerikanen bevrijd hebben van IS en de grens met Irak bestaat alleen nog maar op papier.

   Het is ondenkbaar dat Assad, met zo’n 12% van de bevolking achter zich, de rest van Syrië opnieuw zal kunnen beheersen, zelfs niet met de steun van Rusland en Iran. Er zal dus heel wat meer nodig zijn dan enkele ronkende verklaringen om dat gerealiseerd te krijgen. In het beste geval – voor Assad althans – zal hij compromissen moeten sluiten met de Turken en de Koerden, beide soennieten, terwijl zijn Alawieten sjiïeten zijn, zoals de Perzen uit Iran.

   Ondertussen hebben Palestijnen en Israeli hun zoveelste rakettenoorlogje uitgevochten, waarbij de Palestijnen steeds beginnen, terwijl ze weten dat ze als reactie een deel gerichte bombardementen te verwachten hebben. Logica is daar ver te zoeken.

   Vrede in het Midden-Oosten is nog niet voor morgen.