Ik ben het zo goed als nooit eens met de ex-Amadezen, de huidige PvdA/ PTB, niet alleen o.w.v. hun uiterst linkse opstelling (‘Links ervan gaapt alleen de afgrond’, om het met Franz-Joseph Strauß te zeggen), maar ook o.w.v. het feit dat hun partij nog steeds unitair Belgisch is, met zelfs maar één voorzitter, in casu Peter Mertens van de PvdA. Voor één keer moest ik hem dit weekeinde wel gelijk geven, toen hij kritiek had over de toenadering tussen Groen/Ecolo, die andere unitaire opstelling (wel met twee voorzitters) en Open VLD, en zei dat we ons nog blauw zullen betalen aan groene belastingen, mocht die samenwerking enig politiek succes kennen. Nu Groen het nieuwe Rood lijkt te worden, wordt Groen/Blauw zo het nieuwe Paars. In de schilderkunst kan dat niet, in de politiek blijkbaar wel.
E.e.a. komt enerzijds door de linkse bocht van Open VLD die steeds meer gaat gelijken op de links-liberalen (een contradictio in terminis: er zijn ook geen rechtse communisten) van het Nederlandse D66. Een recent voorbeeld daarvan was het optreden met rockster gehalte van Crootje op dat migratie-congres in Zuid-Afrika, waar hij met de glimlach voor de micro kwam uitroepen dat België er een dikke veertig miljoen euro weggaf. De partij was ook voorstander van het zgz niet-bindend akkoord van Marrakech en had geen bezwaar voor een samenwerking met Groen na de gemeentelijke verkiezingen in Gent, Mechelen en Oostende.
Voor de eerste keer hielden Groen en Ecolo dit jaar trouwens samen een nieuwjaarsreceptie. De voorzitters Almaci en Nollet speechten er hun voorbereide teksten in twee talen, al vraag ik me af of ze dat ook voor de vuist zouden kunnen. Zoals te verwachten springen de Groenen mee op de trein van de klimaatspijbelaars. Ze willen niets minder dan een ‘Klimaatregering’ na de verkiezingen van einde mei. Als dat zou lukken en alleen hier bij ons, dan zal het verhaal van het blauw betalen aan groene belastingen meteen duidelijk worden.
Tenslotte nog dit: verenigd Groen en Open VLD moeten het hebben van kiezers uit de hogere sociale klassen, meestal met een zekere, goedbetaalde job, niét van de werkende mensen. In Duitsland noemen ze dat soort ‘die Bionade Bourgoisie’, een variant op het Franse ‘la Gauche Caviar’.
|