In mijn blog van gisteren had ik er nog over dat die overwegend francofone gele hesjes van bij ons hier veel minder redenen hebben om klagen, zeker t.o.v. het economisch zieke Frankrijk. Ironisch genoeg bevinden de brandstofprijzen, waarover in Frankrijk de rage met de gele hesjes begonnen was, zich momenteel bij ons op het laagste peil in twee jaar. De laatste vier jaar zijn er 225.000 jobs bijgekomen, het loon van Jan Modaal steeg met 8%, de taxshift heeft mee gezorgd voor meer concurrentiekracht, samen met de hervorming van de vennootschapsbelasting en de hervorming van het pensioenstelsel. Er zat zelfs nog meer in, maar de MR van onze nationale Charel en zijn acolieten van Open VLD en CD&V vonden het pact van Marrakech veel belangrijker…

   In De Standaard van het weekeinde was er kritiek, omdat de niet-werkenden ‘in het verliezende kamp’ zouden zitten. Wat willen die verkrampte linksen, dat het de werkenden moeten zijn? Zij, die al afdragen om de rest wat meer te kunnen geven? Voor sommigen zal het nooit goed genoeg zijn.

   Tenslotte waren er tijdens de Kersttoespraken de obligate zorgen van de Paus en zijn kardinalen, omdat de armoede in de wereld toeneemt. Voor wat ons land betreft heeft dat grotendeels te maken met het feit dat wij de laatste tien jaar maar armoede zijn blijven importeren. Mensen die hier aankomen en niets (meer) hebben, krijgen kost en inwoon en men probeert hen aan het werk te zetten. Het kan echter niet zijn, dat die voorrang moeten krijgen op onze eigen zwakkeren en armen, zoals men stilaan begint te vrezen. Vlaanderen moet Vlaanderen blijven en geen veredeld Brussel worden.