|
Er was gisteren nog maar eens een soort nationale stakingsdag in dit land, een ‘actiedag’, terwijl de bedoeling was dat er zo weinig mogelijk gewerkt werd. De reden ervoor is dat er binnenkort weer afspraken moeten gemaakt worden met de werkgevers en/of de overheid en dat de vakbonden – nog vóór er één woord gesproken is – druk willen zetten, op die besprekingen. Absurd, maar typisch Belgisch. Tussendoor hoort men in de Kamer Meryame Kitir, de fractieleidster van de SP.a, vertellen dat er maar eens een einde moet komen aan vier jaar sociale afbraak in dit land. Wat ze daarmee bedoelt is mij niet duidelijk, want uit de nieuwste cijfers van Eurostat, het E.U.-orgaan van de statistieken, blijkt dat de welvaart van de Belgische gezinnen een stuk hoger ligt dan het Europees gemiddelde. 12%, om juist te zijn. Daarmee stellen we het hier beter dan bv in Nederland, Frankrijk en Zweden. Het enige negatieve in deze vergelijking is dat het verschil iets minder geworden is dan de vorige jaren. Erg, hé?
Ondertussen ziet en hoort men op onze Tv-journaals allerlei vakbondsmensen klagen hoe slecht ze er aan toe zijn. Wat moeten we daarvan geloven? Ondertussen willen diezelfde mensen wél dat we wat genereuzer mogen zijn t.o.v. allerlei al dan niet echte vluchtelingen die hier binnenvallen. Dat, terwijl het officiële België zich wel solidair gaan verklaren is met het pact van Marrakech, samen met landen met een bedenkelijke reputatie zoals Saoedi Arabië, Syrië, Iran, Qatar, Iran, Kongo en Venezuela – om er maar enkele te noemen, zeg maar driekwart van Afrika en alle moslimlanden - maar niet veel meer wil te maken hebben met democratische, Europese landen zoals Italië, Hongarije, Oostenrijk, de Baltische staten e.d.
Een gevaarlijke ontwikkeling in de manier van staken en actie voeren is bovendien, dat ook de vakbondsmensen het verkeer beginnen tegen te houden, net zoals die gele hesjes. In Frankrijk zijn daarbij al doden gevallen. Moeten er ook hier drama’s gebeuren vóór men daar paal en perk aan zal stellen? Tenslotte is heel die syndicale actie een maat voor niets, want men stelt eisen aan een regering, die (nog) geen echte regering is, niet de legitimiteit heeft om haar werk te doen en waarvan op dit ogenblik niet eens zeker is dat ze een eerste vertrouwensstemming zal overleven. Om dezelfde reden is het trouwens fout ze Michel ll te noemen, zoals de media doen. Het is hoogstens, zoals ik ze zelf noem, een Michel Light.
|
