|
Wie dacht dat het onderdrukken van de nationalistische stromingen in Europa zou stoppen als men de Catalanen onder het Spaanse juk zou kunnen houden, mag zijn mening herzien. De Schotten houden zich gedeisd tot er meer klaarheid is over de Brexit, terwijl de grens tussen Noord-Ierland en de rest van het eiland ook nog wel eens voor verrassingen zou kunnen zorgen. Niemand, zowel in de Ierse republiek als in Ulster, wil dat er terug een harde grens komt. Komt die er wel, dan kan daar nog van alles gebeuren.
Ondertussen is er echter een serieuze nieuwigheid in de opmars der Europese volkeren. Vandaag en volgende zondag zijn er regionale verkiezingen op het eiland Corsica. Bij de recente Franse verkiezingen haalden de Corsicaanse nationalisten drie van de vier zetels in het Frans parlement. Van de zeven partijen die nu opkomen zijn er drie van nationalistische strekking. Ze willen geen onafhankelijkheid, althans niet meteen, maar wel een verregaande autonomie, net zoals Catalonië. Tot 2014 was er op het eiland zelfs een gewapende vrijheidsbeweging, maar die heeft sindsdien de wapens afgezworen, wat geleid heeft tot het politiek succes van de nationalisten, in de eerste plaats de partij ‘Pé a Corsica’ (‘Voor Corsica’/Per la Corsica, in het Italiaans). Het geboorteland van Napoleone Bonaparte spreekt nog steeds Ligurees, het Italiaans dialect van de regio Genua.
Eén van de Catalaanse (ex)ministers die samen met Puigdemont naar Vlaanderen gevlucht is, verklaarde voor het Tv-journaal dat de hoop van de Catalaanse nationalisten nog steeds een onafhankelijk Catalonië is, maar dat ze bereid zijn daarover te blijven praten met de Spaanse regering, zoals ze dat al tien jaar vragen. Onder Rajoy blijft de kans daarvoor echter uiterst klein. Zal Macron straks ook die weg uitgaan als hij met dezelfde vragen zal geconfronteerd worden vanuit Corsica? Hij zal het niet gemakkelijk hebben, zeker niet omdat na 01.01.2018 het eiland één regio wordt. Tot nu toe was het verdeeld in twee Franse departementen, wat Parijs de gelegenheid gaf ze tegen elkaar uit te spelen (‘Divide et impera’, vrij naar Julius Caesar).
En wat met Vlaanderen? Wel, er bestaat nog steeds een mogelijkheid tot dromen. Als de linkse koers van de PS, zoals Di Rupo ze heeft uitgestippeld op het recente PS-congres in Luik, zich door zou zetten en er in Wallonië (en misschien ook in Brussel) een uiterst linkse coalitie van PS, Ecolo en PTB aan de macht zou komen, dan wordt het vormen van een volgende federale Belgische regering een mission impossible. Vergeet het record van 541 dagen dan maar.
|
