|
Aan al mijn lezers en zeker aan die me gefeliciteerd hebben met mijn 3.500ste blog, mijn dank. Ik had vroeger de gewoonte af en toe naar een krant of weekblad te schrijven. Soms werd mijn brief gepubliceerd, soms ook niet en soms maar gedeeltelijk, waardoor niet altijd uit de verf kwam wat ik vertelde. Dank zij het Internet kan ik alles kwijt wat op mijn maag ligt. Ik weet ook wel dat wat ik schrijf geen evangelie is, maar dat is een beetje bij iedereen zo, ook bij echte schrijvers.
Als kind droomde ik ervan journalist te worden, maar dat is er nooit van gekomen. Ik volgde wel vier jaar Grieks-Latijnse op het college van de Redemptoristen op de Rauwmoer in Essen, waar mijn beste vakken talen, geschiedenis en aardrijkskunde waren. Die studies moest ik afbreken toen de schoenzaak van vader over de kop ging. Mijn Engels heb ik geperfectioneerd door zelfstudie en toen ik op mijn 23ste met vrouw en eerste kindje voor negen jaar naar Sardinië trok, leerde ik daar Italiaans (mijn jaren Latijn kwamen daarbij goed van pas). Later eindigde ik bij DAF-Trucks, waar ik de kans kreeg mijn Duits bij te schaven én Spaans te leren. Ik heb daar nog een paar talen bij gebreid die ik wel niet allemaal perfect sprak, maar wel kon gebruiken op mijn werk bij Service, ‘het werk in de schaduw’ zoals ik het noemde.
Mijn familie is Vlaamsgezind geworden bij de bevrijding, toen vader beschuldigd werd van collaboratie. Dat was helemaal niet waar en het feit dat ze hem in die tijd na één dag weer vrij lieten, bevestigde dat. Ondertussen hadden ‘weerstanders’ ons huis wel vakkundig leeggeroofd (inbegrepen het laatste stukje leder uit de schoenmakerij) en daarvan hebben we nooit iets terug gezien. Bij de eerste verkiezing na de oorlog hebben we gestemd voor advocaat Herman Wagemans, die opkwam voor amnestie en daarna achtereenvolgens voor de Volksunie, het Vlaams Blok en het Vlaams Belang. Voor mij persoonlijk gebeurde de omslag toen vader me op ’t college het nummer van ’t Pallieterke stuurde van 2 juni 1955, waarin het overlijden van stichter Bruno De Winter werd gemeld, met daarin enkele van zijn columns en uitspraken (ik heb dat exemplaar nog steeds).
Sinds februari 2005 – toen ik met pensioen ging na 49 jaren dienst – probeer ik de politieke actualiteit te volgen en te becommentariëren vanuit een niet partijgebonden standpunt. Dat is niet altijd gemakkelijk, maar wie mijn blogs regelmatig leest, weet dat hij soms ook tussen de lijnen moet lezen. Nu nog zien hoe lang ik het volhoud. Ik ben van februari 1940, drie maand vóór het begin van WO II en hoopte in mijn jeugd dat ik 60 zou worden, ‘want dan maakte ik het jaar 2000 mee’. Dat is ondertussen ook al geschiedenis. Aan allen zou ik zeggen: ‘Geniet van ’t leven; het duurt maar even’.
|
