Op het ogenblik, dat ik dit schrijf, is er nog steeds geen uitsluitsel van wat er met Leterme en zijn regering gaat gebeuren. Men probeert nu verdeeldheid te zaaien binnen het gerechtelijk apparaat en hoopt gered te worden door de gong. Die gong heet Fortis. Feitelijk is Leterme het slachtoffer geworden van het Peter Principe*. Dat zegt, dat elke werknemer in een hiërarchisch systeem vroeg of laat zijn incompetentieniveau bereikt. Bij Leterme was dat het geval, toen hij premier van België werd. Hij was bekwaam genoeg om minister-president van Vlaanderen te zijn. Hij komt iets tekort om de Belgische chaos te kunnen beheren. Men heeft hem "doodgepromoveerd", zoals men dat in economische termen zegt. Feitelijk was dat met Verhofstadt ook al het geval, maar die had toen het geluk in een goede economische context te zitten en geen internationale financiële crisis mee te maken. Feitelijk zou men die Verhofstadt misschien beter laten terugkomen. Dan kan hij de rotzooi, die hij gedurende acht jaar heeft veroorzaakt, zelf eens proberen op te lossen. Wedden, dat hij dat niet zal aanvaarden? Leterme heeft niets, maar dan ook niets waar gemaakt van wat hij allemaal beloofd heeft: - Geen staatshervorming. - Geen (onverwijlde) splitsing van Brussel-Halle/Vilvoorde. - Geen goed bestuur. - Geen goede begroting. Het enige, wat hem als trofee nog restte, was zijn zgz "kordate" aanpak van de financiële crisis. Die aanpak blijkt nu een beetje té kordaat te zijn geweest. In tegenstelling tot landen zoals bv Groot-Brittannië en (beter te vergelijken) Nederland, gaf België zijn grootste bank uit handen en reikte hij de Fransen de controle over Dexia aan. Het ergerlijkste aan de man is, dat hij een slechte verliezer is, die tenslotte de regels van de scheiding der machten aan zijn laars lapte om zijn doel te bereiken. Machiavelli op zijn West-Vlaams. Hoe het nu verder moet, krijgen we waarschijnlijk vandaag, of toch dit weekeinde nog te horen. De zoveelste vaudeville van het kunstmatige land, dat België heet.
* Dr. Laurence J. Peter was een van origine Canadese professor, die enkele leerstoelen had in de States. In 1969 schreef hij, samen met Raymond Hull, het boek dat naar hem genoemd werd: "Het Peter Principe", waarin hij uitlegt hoe het komt dat het fout loopt in hiërarchische bedrijven, daarbij inbegrepen de meeste staatsinstellingen, die meestal raderwerken zijn van in elkaar passende systemen die meestal bevolkt worden door mensen die boven hun competentieniveau zitten. Het echte werk wordt nl gedaan door die werknemers, die hun incompetentieniveau nog niet bereikt hebben.
