Zoals we nu stilaan al gewend zijn, heeft zowat iedereen klachten over de nieuwe federale begroting. Het is zo normaal geworden dat er steeds meteen gereclameerd wordt op elke beslissing, dat men zou schrikken, mocht het niét gebeuren. Dat de oppositie dit doet is nog normaal, het is zelfs haar taak. Zoals de Britten zeggen: ‘the opposition’s task is to oppose’. Feit is wel dat er bij al die klachten niet één is waarbij een serieus alternatief wordt geopperd. Dat heeft dan weer te maken met het systeem van de Belgische wetgeving. Er is in dit land geen enkele wet zonder uitzonderingen en achterpoortjes. Zelfs bij tegenvoorstellen krijgen we meestal meer van hetzelfde: een ander wetsvoorstel met weer achterpoortjes en uitzonderingen. E.e.a. maakt dat België steeds onbestuurbaarder wordt.
Zo gaat federaal minister van Mobiliteit, François Bellot (MR) steeds in beroep tegen bijna elk besluit van de Raad van State waarbij een Vlaams initiatief wordt goedgekeurd. Ondanks het feit dat de man nog maar pas federaal minister is (hij verving Mw. Galant) heeft hij dit al 7 (zeven!) keer gedaan. Het achterliggende idee hiervan is dat de men de bevoegdheden die bij de zesde staatshervorming naar de regio’s werden overgedragen, terug federaal zouden worden. In datzelfde kader past ook het njet van onze Waalse DDR tegen het handelsakkoord met Canada, waarbij België riskeert de risee te worden van de E.U. en Vlaanderen een deel van zijn export zou kunnen verliezen.
We kunnen alleen maar hopen dat het Waalse veto tegen het handelsverdrag met Canada de ogen zal openen van heel wat van onze eigen mensen die blijven denken dat onze welvaart alleen kan gegarandeerd worden door België, terwijl het tegenovergestelde waar is. De Belgische meerwaarde voor Vlaanderen is nul, met straks eenzelfde score voor Europa.
|