Zoals ik in mijn blog van 25 dezer al meldde, heeft de Vlaamse deelregering voor 2017 een begroting in evenwicht bereikt. Geert Burger kwam het verhaal maandag toelichten. De kosten voor het Oosterweelproject komen er niet in voor en evenmin die voor het bouwen van ziekenhuizen. Met die projecten hoopt Vlaanderen te ontsnappen aan de kritiek van Europa, daar het gaat om zaken waarvoor in 2017 zelf nog geen geld betaald hoeft te worden, wat – volgens Geert - boekhoudkundig in orde zou moeten zijn.

   In onze media doet men er bijna lyrisch over dat Vlaanderen geslaagd is in het opzet, dat terwijl er al enkele jaren aan getwijfeld werd, omdat de overheveling wat heel wat bevoegdheden van het federale naar het regionale niveau uit de zesde staatshervorming niet gepaard ging met een sluitende financiering. Wat diezelfde media dan nog verzwijgen is, dat daar bovenop Vlaanderen elk jaar nog 6 miljard euro weggeeft aan Wallonië en dan hebben we het nog maar alleen over de officiële cijfers. In werkelijkheid is het ongeveer het dubbele, omdat Vlaanderen ook zo’n 90% van de Belgische staatsschuld betaalt. De overblijvende 10% gebeurt door het Brussels stadsgewest. Wallonië draagt 0,0% bij en heeft zo steeds een excuus om zo goed als nergens iets bij te dragen. Oproepen van sommige economen, zoals de recente van Gert Peersman (UGent), dat de regio’s wel wat meer zouden mogen bijdragen om het Belgische deficit te dempen, zijn dan ook alleen maar de ontkenning van de scheve financiële situatie in dit land, waar de belgicisten het niet meer dan normaal vinden dat alleen Vlaanderen de Belgische rekening betaalt.

   Trouwens, met die Vlaamse begroting in evenwicht houdt het nog niet op. Vlaanderen maakt daar bovenop nóg eens bijna 600 miljoen euro vrij voor welzijn, infrastructuur en onderzoek & ontwikkeling. Volgens Bourgeois zal dat werken als een turbo, die pas begint te draaien als men op snelheid komt. Wallonië, dat 650 miljoen moest zien te vinden, heeft het (weer eens) niet gered. De regio blijft een tekort houden van 300 miljoen, waarbij men zich kan afvragen of dit niet met opzet gebeurt om straks te hopen dat officieel het federale België, maar in werkelijkheid Vlaanderen ervoor zal moeten opdraaien. Dat zoiets kan blijven gebeuren zonder dat daarover veel kabaal wordt gemaakt, zegt iets over het defaitisme van onze Vlaamse politiekers en de perverse medewerking van onze eigen media.