|
Even recapituleren. Het privébedrijf Ghelamco bouwt een nieuw voetbalstadion op grond in de stad Gent in 2011-2013. Daar is veel geld voor nodig, volgens wikipedia 76.000.000 EUR. In principe beperkt de rol van de (gemeentelijke) overheid zich tot het afleveren van de nodige (bouw)vergunningen, maar trekt zich van de financiering van het project geen bal(!) aan. Niet zo in Gent.
http://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20131104_00823303
Tot daar aan toe. Gemeentes hebben hun eigen autonomie. Maar men kan zich toch terecht afvragen welke àndere beoordelingscriteria het toendertijd dan geweest zijn die de hogere Vlaamse overheid niét over de middenstreep trok om deze investering te doen, en de stad Gent wél? (Duurbetaald) prestige, misschien?
De privéonderneming Ghelamco financierde zich voor de rest ook elders buiten de zijlijnen, door middel van obligatieleningen.
Een gewone obligatielening geeft aan de belegger een jaarlijkse couponrente en op het einde van de looptijd krijgt de belegger het ingelegd kapitaal terug.
Een converteerbare obligatielening biedt van bij de start de mogelijkheid om ze om te vormen naar een vooraf bepaald aantal aandelen. Degene die in zo'n obligatie belegt (voor bijvoorbeeld 100 EUR) heeft dan het recht om zijn obligatie om te wisselen tegen 5 aandelen van het bedrijf (die bij het begin van de obligatielening dan aan 20 EUR per stuk noteren, want 5 stuks x 20 EUR = ook 100 EUR). Wanneer nu deze aandelen later stijgen naar bijvoorbeeld 30 EUR per stuk, maakt deze belegger winst wanneer hij zijn obligatie van 100 EUR omzet naar 5 aandelen, en vervolgens die aandelen dan verkoopt aan 5 x 30 = 150 EUR.
Zolang de aandelen niet stijgen, of integendeel zelfs in waarde dalen, blijft onze belegger rustig de jaarlijkse couponrente van zijn obligatie ontvangen, en op het einde van de voorafbepaalde beleggingstermijn, krijgt hij zoals bij een gewone obligatie zijn oorspronkelijk belegde 100 EUR terug. Het risico op kapitaalverlies is al bij al beperkt.
Veel risicovoller voor de belegger is een reverse converteerbare obligatielening. Het basisprincipe om belegd geld om te zetten in aandelen blijft hetzelfde, maar het initiatief om de omzetting te doen wordt omgekeerd, vandaar de extra toevoeging "reverse"! Dus het is niet de belegger die kiest om zijn obligatielening om te vormen naar 5 aandelen, maar de firma zelf! En die zal dat uiteraard niét doen wanneer de aandelenkoers gestegen is, maar vanzelfsprekend wél doen doen wanneer de aandelenkoers gezakt is naar 10 EUR. De belegger die in het begin 100 EUR investeerde in een obligatie, blijft achter met 5 aandelen die elk nog maar 10 EUR waard zijn = 50 EUR.
Met deze schets trachtte ik in een notendop te verduidelijken dat de volgorde van risico op kapitaalverlies met obligatiebeleggingen luidt: gewone obligatie - converteerbare obligatie - reverse converteerbare obligatie, waarbij dit in het laatste geval zelfs totaal is (als de firma failliet gaat en het aandeel niks meer waard is).
Wat er nu gebeurd is in Gent, is mij een raadsel. Ik kan nergens vinden dat het privébedrijf Ghelamco naast gewone ook converteerbare of reverse converteerbare obligatieleningen zou hebben uitgegeven. (Voor de goede orde: de kenmerken van een obligatielening worden bij de uitgifte vastgelegd en dat type kan onderweg tijdens de looptijd van de obligatie niet veranderd worden.)
Een goede huisvader is het aan zichzelf verplicht om beleggingsrisico's correct in te schatten. Ik ben de mening toegedaan dat de overheid deze plicht ook heeft, daar bestaat trouwens wetgeving over.
Ik vermoed dan ook dat "de Ghelamco deal", namelijk blijkbaar een gewone obligatielening behandelen als een reverse converteerbare obligatielening, kan aangemerkt worden als een daad van onbehoorlijk bestuur.
PS. Dat geeft allemaal weinig hoop voor die nieuwe voetbaltempel in Grimbergen.
10-01-2016, 14:23
Geschreven door bertie
|
