|
Zoals te verwachten, blijven de reacties op de moordpartijen in Frankrijk nazinderen en staan de media er nog bol van. Eindelijk zijn bij velen de ogen opengegaan en laat ook de zwijgende meerderheid eens van zich horen. Hopelijk blijft dat niet een eenmalige gebeurtenis. Een valse noot bij ons kwam er van spraakwaterval Meyrem Almaci, kersvers voorzitster van Groen en zelf niet toevallig van Turkse afkomst. Zij vindt nog altijd dat er meer openheid en dialoog moet komen. Dat moet ge dan horen van een partij die steeds zowat het tegenovergestelde beweerde als het om rechts ging (Charlie Hebdo is uitgesproken links) en die het ook vroeger allemaal zo erg niet vond als hier gediscrimeerd werd.
Vergeten we niet dat het Jos Geysels* was, van het toenmalige Agalev, de voorloper van Groen, die als secretaris van de partij (die toen, in navolging van de communistische partijen in Oost-Europa, geen voorzitter had, maar een secretaris), die het cordon sanitair tegen het Vlaams Blok uitvond. En zopas was het de groene fractie in de Brusselse gemeenteraad die een toegangsverbod vroeg voor de Franse schrijver Eric Zemmour, die de islamisering van zijn land aankloeg. En dat was nog vóór de slachtpartij bij Charlie Hebdo. Dat kan eveneens gezegd worden van de betogingen van Tegida in Duitsland, die al hun veertiende week in gaan en waartegen ook daar een verbod werd geëist door niet toevallig de co-voorzitster van die Grünen. Nog door zo eentje met een naam die e.e.a. laat vermoeden (Cem Ördemir!). Voor Groen blijkt de vrijheid van meningsuiting niet voor iedereen weggelegd.
Echte asielzoekers blijven hier welkom, zelfs met hun eigen cultuur en geplogenheden. Voor zover dat kan natuurlijk, want men kan alleen echt integreren als men zich aanpast. Wie dat niet doet, integreert niet, maar zal echter wel respect moeten hebben voor onze eigenheid en levenswijze, zich in het openbare leven moeten aanpassen aan onze cultuur en gewoonten, en niet andersom. Wie dat niet kan, hoort hier niet thuis. Daarover moet, zeker na wat er de afgelopen week is gebeurd, niet meer gediscuteerd worden. Zoals de titel van Houllebeque’s boek zegt, betekent de islam immers niét verdraagzaamheid, maar onderwerping (‘soumission’). Wie geen moslim is, hoeft zich daaraan niet te onderwerpen.
* Die Geysels is later door Verhofstadt en Co beloond met diverse openbare functies, waaronder die van directeur van de jaarlijkse boekenbeurs. In die functie zorgde hij er o.m. mee voor, dat een Vlaamsgezinde uitgeverij zoals Egmont er geen standplaats krijgt en haar boeken ook niet in de openbare bibliotheken te vinden zijn. Van een nestbevuiler gesproken…
|
