|
Ik kreeg deze week een uitgebreide mail van een ex-collega uit Nederland, met de sprekende titel: ‘Waarom België nooit kan werken’. Ik heb dat verhaal naar enkele vrienden en kennissen gestuurd en geef er hieronder een resumé van, omdat de hele tekst 7 bladzijden omvat en heel wat ervan reeds bij ons bekend is*. Toch is het interessant omdat men nooit alles kan weten én omdat het een vaststelling is vanuit het buitenland. Zo hoort men het ook eens van een nuchtere Nederlander.
‘Men gaat er van uit, dat het onmogelijk is een maatschappij goed te laten functioneren wanneer maar iets meer dan een kwart van de bevolking moet zorgen voor de totale welvaart. Er bestaat op de wereld maar één ‘land’ die dat voor mekaar krijgt en dat land heet Wallonië. Van zijn 3,65 miljoen inwoners zijn er amper 1 miljoen aan de slag in de privésector, oftewel 28% van de totale bevolking. De rest ‘werkt’ voor de overheid (40%), is werkloos (15%) of te jong, te oud of te ziek om te werken. Wallonië slaagt hierin, omdat het kan rekenen op de solidariteit van Vlaanderen, waar 2,25 miljoen mensen in de privé werken. Deze laatsten moeten, uit solidariteit, een steeds groter deel van hun welvaart afstaan aan Wallonië. Bij elke nieuwe regering blijkt deze solidariteit, die momenteel geschat wordt op 16 miljard euro, toe te nemen. Als we dat bedrag delen door de 2,25 miljoen werkende Vlamingen, dan betekent dat, dat iedere Vlaming die in de privé werkt, gemiddeld jaarlijks 7.111 euro belasting betaalt die naar Wallonië gaat. Dat is net geen 600 euro per maand en zelfs daar houdt het niet mee op.
Die werkende Vlaming moet nl ook betalen voor de eigen overheid en de solidariteit met de andere Vlamingen. De kostprijs, voor alle overheden samen, bedroeg vorig jaar 208,5 miljard euro, een bedrag dat trouwens nog jaarlijks stijgt. Tien jaar geleden was het ‘maar’ 143 miljard, wat betekent dat we in dit land nu dus 65 miljard per jaar meer uitgeven dan toen. Alles samen maakt het, dat iedere werkende in de privé 4.858 euro per maand aan belastingen moet opbrengen om de overheidsuitgaven te financieren. En als ge de pech hebt in Vlaanderen te wonen, wordt dat nog meer, want dat bedrag is een gemiddelde voor heel België en daar bovenop komt er voor elke Vlaming nog eens 600 euro bij die naar Wallonië gaat.
Die financiering van de overheid, het ‘overheidsbeslag’ genoemd, bedraagt ondertussen 55%, geld dat dus naar die overheid gaat en waar de bevolking niets aan heeft. Dit is een bekend gegeven, waarbij de Vlaamse partijen die de overheid genegen zijn (SP.a en Groen) slechts ± 25% van de stemmen halen. In Wallonië gebeurt precies het omgekeerde. De Waalse partijen die streven naar méér overheid (PS, PTB,Ecolo en CdH) halen daar samen bijna 63% van de stemmen. Dat laatste is het gevolg van het feit dat driekwart van de Waalse bevolking die overheid nodig heeft om rond te komen, dikwijls dus zonder ervoor te moeten werken.
De conclusie is dan ook dat Wallonië en Vlaanderen twee gebieden zijn met een totaal verschillend idee over de rol van de overheid. Dat gaat niet alleen over de economie, maar ook o.m. over migratie en justitie. Op langere termijn kan België zo onmogelijk blijven functioneren. Wie dat negeert, werkt het einde van dit land zelf in de hand.’
* Wie de volledige originele tekst wil, met alle contactadressen, kan me die vragen: guido.vanalphen@skynet.be. Ik zal die dan apart doormailen.
|
