Het plotse overlijden van Jean-Luc Dehaene was inderdaad toch nog een verrassing. De man had wel een verwijdering van de pancreas overleefd, nadat er kanker was vastgesteld, maar hij leek ook dat probleem te hebben opgelost, zoals al die andere uit zijn politieke loopbaan, die hij pas oploste ‘als die zich stelden’. Dat was in de politiek, in het echte leven blijft kanker een loterij. Ik heb er mijn vrouw aan verloren en deze dinsdag nog heb ik een aangetrouwde neef van 54 mee ten grave gedragen die eveneens aan kanker stierf. Evenals Gerard Mortier en Wilfried Martens, die Dehaene met enkele maanden vooraf gingen.

   Het grote verschil tussen Dehaene en de politici van de huidige generatie is, dat men tenminste wist wat men aan hem had en dit gold zowel voor mede- als tegenstanders. Vergeten we niet dat hij, samen met Martens, niet één maar drie indexsprongen doorvoerde om de economie weer op de sporen te krijgen en de BTW met verscheidene procenten verhoogde om het land toe te laten mee te doen met de euro*. ‘Als men de sociale verworvenheden morgen wil behouden, moet men vandaag saneren’, was zijn uitleg. Nu schreeuwt men moord en brand als nog maar iemand beleefd durft stellen die indexsprong één keer te doen, laat staan de BTW te verhogen met één (1) procent. Alles moet nu pijnloos verlopen en mag niemand erop achteruitgaan, is de PS slogan (maar daarna is het wel Vlaanderen dat betaalt).

   Wat in heel de commotie rond zijn overlijden niét verteld wordt, is dat Dehaene, bij zijn verkiezingsnederlaag in 1999, meteen het initiatief aan Verhofstadt liet en koos voor de oppositie. Dat hoefde toen feitelijk niet en hij had minstens een poging kunnen doen om, desnoods samen met Verhofstadt, een regering te vormen. Het was het begin van de afgang van de toenmalige CVP, die de klop nooit meer is te boven gekomen. Dehaene’s verdere carrière speelde zich grotendeels af in Europa, al werd hij enkele keren wel nationaal ter hulp geroepen, zonder veel succes trouwens, zoals in de Dexia affaire. Hijzelf noemde zich trouwens een politicus van de vorige eeuw en ook dat was juist.

   Om het over Dexia te hebben, de raad van bestuur van dit failliete bedrijf, dat de Belgische staat al miljarden euro’s heeft gekost en nog kan kosten, mengt zich in de verkiezingscampagne, door te waarschuwen voor een politieke impasse na 25 mei. Dit ondanks het feit dat hetzelfde Dexia zich al voor een heel jaar heeft ingedekt en een mogelijke negatieve impact er pas kan zijn vanaf 2015. Dehaene heeft in de jaren negentig ook al eens honderd dagen nodig gehad om een regering te vormen en de laatste regering Leterme zelfs 290 dagen. Had dezelfde Leterme, samen met Reynders, indertijd Dexia niet overgenomen aan voor dit land ronduit slechte voorwaarden, dan zouden die problemen vandaag de dag niet geweest zijn. Ik denk niet dat Dehaene er zich zo in zou laten luizen hebben.

* Zelfs met die indexsprongen en BTW-verhogingen voldeed België toen niet aan alle voorwaarden om volwaardig mee te kunnen doen met de euro. De staatsschuld mocht nl niet meer zijn dan 60% en dat was toen helemaal niet het geval. Als Brussel de hoofdstad van de E.U. niet was geweest, waren wij er niet bij geweest en misschien nooit bijgekomen. De Belgische staatsschuld is later nl alleen maar groter geworden.