Al
enkele dagen worden de radio- en Tv-journaals beheerst door de beroering omtrent
al dan niet legale inwijkelingen, met als kers op de taart de aangekondigde
ontruiming van het gekraakte Gesù-klooster in Sint-Joost-ten-Node. De meeste
van die krakers wonen daar al tot drie jaar en de vraag is dan ook hoe zoiets
kan, zeker voor een deel ervan dat hier illegaal verblijft.
Na
de ramp bij Lampedusa, waarbij zon dikke driehonderd vluchtelingen verdronken,
heb ik ergens de aantallen gelezen die de verschillende landen in Europa elk
jaar opnemen. De juiste cijfers kan ik me niet meer herinneren, wel het feit
dat, in verhouding tot het aantal inwoners (dus niet in absolute cijfers),
België een van de koplopers in Europa is. De hoera politiek van Di Rupo,
waarbij big Maggie als dé ster van het veld wordt afgeschilderd, zou dan ook
wat minder mogen zijn. Sinds staatssecretaris De Block in functie trad, is er al
e.e.a. veranderd, zeg maar verbeterd, maar het blijft dweilen met de kraan
open. Dat dankt Maggie aan haar partijgenoot en promotor van het grote Europa,
Guy Verhofstadt en zijn regeringen van de actieve welvaartstaat. Het is onder
Paars dat men de snel-Belg-wet heeft goedgekeurd en ervoor gezorgd heeft dat er
sindsdien zon half miljoen Belgen zijn bijgekomen. Dat en het feit dat
economische gelukzoekers meestal als asielzoekers worden afgeschilderd (wat
de meesten niét zijn), maakt dat er nog veel water door de Zenne zal moeten lopen
vóór die situatie enigszins beheersbaar zal worden.
Wat die ontheemden hier meemaken is onwezenlijk, maar zij zijn er zelf
ook mede voor verantwoordelijk. Wie zijn eigen land achterlaat zonder dat daar
enig gevaar is, zet zijn toekomst op het spel en ook die van zijn kinderen. Zo
staat er in De Standaard van dit weekeinde een artikel waarin er sprake is van
een Slowaak die hier met 11 (elf!) kinderen is aanbeland. Uit Slowakije, een
land dat deel uitmaakt van de E.U.! Voor zon mensen moet het eigen land
instaan, niet een ander willekeurig land dat daarom niet gevraagd heeft.
België is vol, Brussel overvol. Wij kunnen hier de hele wereld niet
ontvangen. De mensen en media die denken ons daarover een geweten te moeten
schoppen, plegen eerder chantage. Anders kan ik dat niet noemen.
|