|
Vorige week heb ik in de cinema toevallig nog de voorstelling
(live vanuit Covent Garden) meegemaakt van Don Quichot, het ballet naar de gelijknamige wereldberoemde
roman van Cervantes. Nu blijkt dat wij ook een Vlaamse versie hebben van het
verhaal van de man van La
Mancha. Daarin vecht men echter niet tégen windmolens, maar
ervoor. Electrawinds, het bedrijf dat bij aanvang een zoveelste succesverhaal
scheen te worden in de groene stroomsaga, is al een tijdje wanhopig op zoek
naar vers geld om zijn kolossale schulden (men spreekt van enkele honderden
miljoenen euro!) af te kunnen betalen. Net zoals dat andere groene verhaal, dat
van de zonnepanelen*, dreigt het hier slecht af te lopen, tenminste toch voor
de oprichters ervan. Groene stroom mag dan wel de energie van de toekomst zijn,
zonder massale overheidssteun en subsidies is ze nog steeds niet leefbaar. Het
mag al een klein wonder heten dat Electrawinds nog bestaat en dat dankt het
bedrijf uit Oostende aan de plaatselijke keizer, de peetvader van de NMBS en de
stichter van het eveneens zo goed als failliete Zilverfonds. Ik ga zijn naam
hier niet geven; de lezer mag drie keer raden.
Dank zij de politieke steun uit Oostende kreeg Electrawinds geld van zo
goed als elk overheidsfonds: de Gemeentelijke Holding (ondertussen zelf in
vereffening!), DG Infra, Gimv, Gimv-XL, PMV (Participatiemaatschappij voor
Vlaanderen), FPIM (Federale Participatie en Investeringsmaatschappij) én de
banken Belfius, BNP Paribas Fortis, ING en KBC. Die laatste groep heeft 44
miljoen tegoed waarvoor nog deze week een oplossing moet komen. De verzameling
overheidsfondsen zit er voor een klein 140 miljoen mee tussen.
Ondertussen was Electrawinds koortsachtig op zoek gegaan naar een nieuwe
partner en vond die in Colruyt, zowat de grootste Vlaamse investeerder in de
windmolenparken op zee. Daar dit bedrijf het totaalbedrag toch een beetje aan
de hoge kant vond, maakte het een akkoord met een Japans conglomeraat, dat al
eigenaar is van een materialenfabriek in Genk, van Hanssens International
Transmissions en referentie-aandeelhouder bij Daikin (niet toevallig ook al in
Oostende). Dat akkoord leek in kannen en kruiken in zoverre dat minister-president
Peeters de Japanners al feliciteerde met de deal. Er kwam echter een kink in de
kabel in de vorm van een omgekeerde deus ex macchina, een die het probleem niet
oploste, maar het nog erger maakte: een energiebedrijf dat Aspiravi heet. Dat
laatste is een verzameling van liefst 95 Vlaamse steden en gemeenten en blijkt
een voorverkooprecht te hebben waarvan het gebruik wil maken. Dat alles maakt,
dat heel die deal met Colruyt op losse schroeven is komen te staan en Kris
Peeters een flink gezichtsverlies lijdt t.o.v. de Japanners.
Alsof bovenstaande nog niet erg genoeg was, is er nóg een kandidaat
redder zich komen melden in de persoon van Duco Sickinghe, de Hollander die
Telenet uit de problemen heeft gehaald en daardoor stinkend rijk is geworden.
Als koele noorderling smeedt die echter het ijzer als het heet is en stelt hij
keiharde voorwaarden. Nu maar zien, hoe heel dat verhaal gaat aflopen. Feit
blijft dat heel dat groene stroomverhaal tenslotte zal betaald worden door de
eindafnemer van de energie, u en ik dus, al dan niet via de belastingen en dit
met dank aan o.m. die knappe koppen uit Oostende en de man daar achter de
schermen.
(Ook Jo Cornu, de nieuwe baas van de NMBS zit mee in het bestuur van Electrowinds...).
* De
saga van de zonnepanelen werd gelanceerd door ene Patrick Decuyper, die vooral
in het nieuws kwam toen hij de voetbalploeg van Oostende kocht en Zulte
Waregem wou verhuizen naar het Antwerpse Kiel. Daarvan kwam niets in huis,
evenmin als van zijn zonnepanelenbedrijf Enfinity, dat ook zo zwaar in de
schulden geraakte dat hij het tenslotte letterlijk voor een appel en een ei
moest verkopen (één dollar!) aan een Amerikaanse firma. Medeslachtoffer van
deze deal was Marc Coucke van o.m. Omega Pharma, die mee geïnvesteerd had in
Enfinity en daardoor liefst acht miljoen euro (320.000.000 Bfr!) verspeelde
|
