China is ook niet meer wat het geweest is. De economische groei wordt er dit jaar tussen de zeven en acht procent geraamd. Voor eender welk westers land zou dat een luxe zijn, maar voor China zijn we al verscheidene jaren dubbele cijfers gewend. Daarbij komt nog de vraag of die cijfers (de huidige, maar ook die van de vorige jaren) wel kloppen. Door de combinatie van een communistisch politiek systeem en een kapitalistisch werkende industrie, wordt het steeds moeilijker de gang van zaken daar te evalueren volgens onze westerse maatstaven.

   Een van de redenen van de Chinese terugval is natuurlijk de wereldwijde economische crisis die al enkele jaren aanhoudt. Om de pil te verzachten zou China dan ook iets meer moeten doen om i.pl.v. de export ook de binnenlandse consumptie aan te moedigen. Dat gebeurt ook. De Chinese staat, die op een enorme berg cash geld zit, subsidieert nu al heel wat projecten in de Chinese steden en dorpen. Dat gebeurt blijkbaar niet altijd even koosjer, zodat men hier en daar prestigeprojecten heeft lopen of zelfs afgewerkt, die een blauwdruk dreigen te worden van een vastgoedluchtbel waartegen bv de Spaanse maar klein bier zou zijn. Er worden hele spooksteden gebouwd, waarin haast niemand woont because onbetaalbaar voor de gewone Chinees, die al bij al nog steeds een laag loont verdient en wel verplicht is een deel ervan te sparen omdat er geen echte sociale zekerheid is zoals wij die kennen.

   Een tweede probleem is dat de lonen ook in China niet meer onder controle te houden zijn en dat bedrijven er steeds meer moeten afrekenen met de concurrentie uit het Aziatische buitenland, waar doodarme landen, zoals bv Bangladesh, van profiteren. En dan hebben we het nog niet gehad over de milieunormen, die in China meer dan eens een lachertje blijken te zijn.

   Tenslotte is er het probleem met de één-kind-gezinnen. Door het ontbreken van die sociale zekerheid moeten kinderen er hun ouders onderhouden als ze oud zijn geworden. Dat wordt voor dat ene, meestal verwende kind niet meer haalbaar en dat heeft de Chinese leiding ondertussen ook begrepen. Er zal een wijziging in die drastische wet komen, waardoor de meeste gezinnen voortaan twee kinderen zullen mogen hebben. Vóór die wijziging enig effect zal hebben zijn we echter weer een generatie verder, zodat dat op korte termijn niet veel zal uithalen.

   Kortom, het idee dat China eens snel de wereld ging veroveren, mag men ook vergeten. Het land zal wel blijven meespelen, maar niet de eerste viool zoals men tot voor kort dacht. Het is trouwens zeer de vraag, hoelang die combinatie communisme/kapitalisme het nog zal uithouden. En als het allemaal zo’n vaart niet gaat lopen, zoals sommige profeten, ons voorspeld hadden, zal Chinees leren in de toekomst ook geen noodzaak meer zijn voor wie niet in China gaat wonen. Al bij al is dat laatste een grote zorg minder voor wie daar problemen mee had. Een compleet vreemde taal leren plus dan nog eens een compleet ander schrift is niet voor iedereen weggelegd.