|
Met economen is het tegenwoordig zon beetje als met politiekers. Men
kan er alle kanten mee op. Zegt de ene wit, dan zegt de andere zwart. Bij ons
hebben we zo het duo Van de Cloot Noels dat voor besparingen is en Paul De
Grauwe die zegt dat we teveel besparen. Die laatste vindt bijval bij Paul
Krugman, Amerikaan en Nobelprijswinnaar, die meent dat Europa meer moet
investeren en minder moet besparen om uit de crisis te komen. Wie gelijk heeft
zal de toekomst moeten uitwijzen. Daarbij de lof van België zingen, zoals
Krugman zopas gedaan heeft, is m.i. echter wel een brug te ver.
Volgens Krugman is België veel meer gebaat geweest met zijn politieke
besluitloosheid dan bv Nederland, dat de crisis met structurele maatregelen te
lijf gaat. Voorlopig lijkt dat ook zo te zijn, vraag is maar wat het
eindresultaat zal zijn. Want een economische vooruitgang van, och arme, 0,1% in
het laatste kwartaal is verwaarloosbaar. Een hoge overheidsschuld, een veel te
zware belastingsdruk, een grote werkloosheid, een zwakke concurrentiepositie en
steeds groter wordende vergrijzings- en immigratiekosten zijn problemen die een
ernstigere aanpak vergen dan het knip en plakwerk van de regering Di Rupo. Vergeten
we niet dat het in Griekenland ook zo begonnen is: de problemen minimaliseren
en voor zich uitschuiven tot het op een gegeven ogenblik niet meer verder kón.
Om de zoveel maanden de begroting moeten bijstellen, zoals men nu hier doet, blijft
lapwerk. Deze voor dit jaar moet nóg eens worden nagekeken terwijl deze voor volgend
jaar al grotendeels rond zou zijn. Wie gelooft zoiets?
Voor alle duidelijkheid, ondanks het feit dat Krugman de lof van België
zingt, vindt hij het wel een slecht functionerend land, dat zo grondig
verdeeld is, dat het lijkt alsof de politici elkaars taal niet spreken. Wat
inderdaad het geval is, letterlijk dan nog wel. Als België als voorbeeld moet
dienen, dan eerder als voorbeeld van hoe het niét moet. Dat we tot op heden de
crisis vrij ongeschonden zijn doorgekomen, is geen garantie tot slagen. De
prijzen worden gegeven aan de meet en daar zijn we bijlange nog niet.
Wat Krugman betreft is het trouwens zeer de vraag in hoever hij de echte
Belgische situatie kent. In een vrij objectief artikel over de troonswissel in
The Economist van 27 juli schrijft de verslaggever uit Brussel, een man die
gespecialiseerd is in materie en tekent onder de schuilnaam Charlemagne:
Belgium is an ever losing union and, even so, may be a model of perpetual
misery. (België is een alsmaar uitrafelende samenhang en een voorbeeld van
eeuwigdurende miserie). Dat sluit wél naadloos aan bij 'een slecht functionerend voorbeeld'...
|
