|
Vrij recentelijk is er bij de NMBS een
overeenkomst gemaakt tussen directie en vakbonden om geen wilde stakingen meer
te beginnen zonder een voorafgaande waarschuwing van enkele dagen. Bij mijn
weten is dat alleen maar gebeurd bij de Spoorwegen en is het nog altijd de
vraag, of de vakbonden dat akkoord ook effectief zullen naleven. Maar al te
vaak is immers gebleken en dit vooral in Wallonië - dat ze hun eigen personeel niet onder
controle hebben.
Momenteel lopen er twee van die stakingen,
maar dus niet bij de NMBS. Eén bij De Lijn in Antwerpen, waar het verkeer ten
noorden van de stad al vier dagen zo goed als plat lag (de staking zou nu
voorbij zijn). Een tweede op Zaventem, waar het bagagepersoneel er de blok
heeft opgelegd. In beide gevallen gaat het erom dat er al gestaakt wordt nog
vóór er serieus gepraat is. Het is maar hoe men het bekijkt, maar zeker in
Zaventem gaat het in de eerste plaats om banen voor lager geschoolden, waarover
men zich steeds zoveel zorgen maakt. Ergerlijk wordt het helemaal als men weet
dat de slachtoffers van die stakingsacties niet meteen de directies zijn, maar
de klanten, die met de hele zaak in feite niets te maken hebben en die gebruikt
worden als gijzelaars en als chantagemiddel tijdens de onderhandelingen.
De vakbonden zijn de machtigste lobby van
dit land. Dat is o.m. de thesis van een boek erover vanwege Alain Destexhe,
parlementslid voor de MR. Hij voegt er aan toe, dat vakbondsacties meestal gaan
om het behoud van de eigen privileges en voordelen. Zo blijken de vakbonden bv een
zitje te hebben in het federaal agentschap voor de veiligheid van de
voedselketen en bij het wetenschapsbeleid, instellingen die niets te maken
hebben met de bescherming van vakbondsleden. Ze kunnen praktisch nooit
aangeklaagd worden, omdat ze geen rechtspersoonlijkheid hebben, met als
verontschuldiging dat werkgevers op die manier niet kunnen weten hoeveel geld
ze in hun stakingskas hebben. Zijzelf zijn wel perfect op de hoogte van bv het
aantal stakingsdagen dat een onderneming zich kan veroorloven. Er moet al een
schandaal gebeuren, zoals onlangs bij het ACV/W, om er achter te komen hoeveel
geld de bonden in kas hebben. Men schat dat een kwart ervan afkomstig is van
allerlei subsidies die ze krijgen om bv sociale verkiezingen te organiseren en
werkloosheidsuitkeringen uit te betalen. Buiten die uitkeringen beheren de
bonden zo ook de werkloosheidsuitkeringen op zich en dan spreken we over bijna
7 miljard euro. Geld dat weliswaar niet van hen is, maar dat indien goed
belegd op korte tijd toch heel wat oplevert. Feitelijk hebben ze er alle
belang bij dat er veel werklozen zijn. Hoe meer zielen, hoe groter kerkhof!
Dat laatste is ook een uitleg waarom de
Waalse bonden zo tekeer zijn gegaan tegen ArcelorMittal in Luik. In het eerste
kwartaal van 2011 waren er daar vier stakingen, waarbij de directie tweemaal
gegijzeld werd. En nu schreeuwt men moord en brand omdat de zaak zo goed als
dicht gaat. Men zou minder een bedrijf sluiten
|
