Ons pensioenstelsel werkt volgens het herverdelingssysteem: de overheid betaalt de gepensioneerden met het geld dat het afneemt van de beroepsactieven. Het is dus niet zo dat gepensioneerden profiteren van geld dat zijzelf opzij hebben gezet. Zij genieten van het geld dat van de actieve bevolking wordt afgenomen. Zolang nu die actieve bevolkingsgroep groot genoeg is, is er geen probleem. Als die groep echter steeds kleiner wordt en er anderzijds steeds meer gepensioneerden bijkomen, krijgt men financiële problemen en daar zijn we nu aan toe. In heel wat landen werd en wordt het geld voor de pensioenen apart belegd, zodat daar de gepensioneerden wél genieten van hun eigen spaargeld. Men moet echt geen econoom zijn om te zien dat het Belgische systeem in de toekomst niet houdbaar is. Dat heeft de regering Verhofstadt ook moeten vaststellen en daarover zijn alle meerderheidspartijen het eens, de socialistische partijen inbegrepen.

De generatie die nu rond de vijftig is, is de groep die de grootste welvaart uit onze geschiedenis heeft gekend. Geboren na de tweede wereldoorlog, vrijgesteld van alles en nog wat (alles gratis), werd zij de generatie van de grote (linkse) idealen van 1968: alles kon, niets moest nog. Seks, drugs en rock ’n roll. Betogen tegen de kruisraketten. De generatie van de pil en het goedkeuren van abortus, voor zover dat voor hen nodig was, want veel kinderen krijgen was er niet meer bij. In feite zijn ze er zelf mee voor verantwoordelijk dat er na hen geen groot nageslacht kwam dat voor het in stand houden van de sociale rechten kon betalen. In de plaats daarvan zou men dat probleem oplossen door hele horden immigranten in het land te laten, waarvan men hoopte dat die de gaten wel zouden dichten. Tegelijkertijd zou er zo ook een multiculturele samenleving komen, iets waarop feitelijk niemand zat te wachten.

Nu aan diezelfde generatie gevraagd wordt zelf ook eens een offer te brengen in de vorm van enkele jaartjes langer te werken, geeft ze niet thuis. In feite is heel hun leven een schijnvertoning geweest, hebben zij het geld van de vorige, hardwerkende generatie er door gejaagd (het is veelbetekenend dat het ook de generatie is die de euthanasie legaliseerde) en laden zij hun kinderen, voor zover ze er al hebben, op met enorme schulden. Die kinderen – dat weet men nu al met zekerheid – zullen langer mogen werken, niet tot 55, maar misschien zelfs tot 70 jaar, zoals topmanager Johan Bertrands van levensverzekeraar Swiss Life het onlangs verwoordde (Het Laatste Nieuws / 02.10.05 Weekend, blz 11).

Het enige ideaal dat de uitgebluste generatie had en heeft, is samen te vatten in één persoonlijk voornaamwoord : Ik. Alles voor ikke en de rest kan stikke!

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />