Uitgerekend op de dag dat ik uitpak met mijn blog over de penibele concurrentiepositie van dit land, komt Pieter Timmermans, kersvers voorzitter van het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO) met eenzelfde verhaal naar buiten. Men zou haast denken dat ik het heb afgeschreven, maar dat is echt niet zo. Ik zet nl het essentiële van mijn verhaal al de avond ervoor op papier en verander er 's morgens soms nog e.e.a. aan. Het was trouwens gisteren pas na de middag dat ik de krant inkeek. Zaterdag is mijn was en strijkdag. Dat heb je als je als alleenwonende weduwnaar uw plan wilt trekken. Timmermans pleit nog maar eens voor een aanpassing (geen afschaffing) van de Belgische index. Meteen daarop krijgt hij dan een njet van Rudy De (rode) Leeuw (specialist van de notionele intrestaftrek als het in zijn eigen kraam past) en een erg voorzichtige, maar toch enigzins genuanceerde reactie van ACV-voorzitter Leemans. De wereld verandert - en nog geen klein beetje - maar ons sociaal overlegmodel stamt nog uit de jaren zestig van de vorige eeuw en kan bezwaarlijk efficiënt genoemd worden. Geen enkel Europees land past het nog toe en mede als gevolg van het feit dat men dat hier nog wél doet, hebben de Belgische bedrijven (de Vlaamse op kop) de laatste tien jaar zo'n acht procent marktaandeel verloren. Uitgerekend gisteren stond er nog een artikel in de media van de sectorfederatie Federgon, die zegt dat de uitzendsector in juli meer dan 11% verloren heeft t.o.v. vorig jaar. Uitgerekend die sector wordt normaal gebruikt als barometer voor de Belgische economie. Wat willen onze vakbonden dan wel? Blijven aanmodderen tot het te laat is om daarna, bij stopzetting, overheveling of faillissement, eerst nog maar eens te gaan staken (wat niets opbrengt) en daarna, met de staart tussen de benen, mee aan tafel te gaan zitten om wat ontslagpremies en vervroegde pensioneringen uit de brand te slepen? Met die laatste verwezenlijkingen wordt dan groots uitgepakt alsof ze de oorlog gewonnen hebben, maar ondertussen zijn de jobs wel verdwenen en staan de mensen op straat. Vergeten we niet dat o.m. het bevriezen van de lonen en het afschaffen van het minimumloon in Duitsland het werk is geweest van een rood-groene regering in overleg met de Duitse vakbonden, met als uiteindelijk resultaat dat Duitsland er veel beter voor staat dan bv België. In het najaar krijgen we weer te maken met een nieuw interprofessioneel overleg en waarschijnlijk een zoveelste botsing tussen werkgevers en werknemers, met waarschijnlijk als enig vooruitzicht fase drie: de verdeling van de winst in geval van faillissement. Als daar enig succes kan geboekt worden, volstaat nadenken niet, vóórdenken wél.
Reacties op bericht (1)
02-09-2012
Als Vlaanderen...
...heel graag een welvarende republiek wil worden dan zullen we éérst die pakbonden moeten kortwieken want die zijn enkel bezig met het "persoonlijk" voordeel en nooit met "het algemeen belang" en ten tweede zullen we heel snel een einde moeten maken aan de opmars van dat barbaars geweld beter bekend als de islamlovers bende in ONS seculier land. Laten we de christenen die momenteel achtervolgt worden door die barbaren in die islamlanden naar hier halen om ze een toekomst te geven en laten we die geweldplegers die hier rondlopen en onze samenleving vernietigen door barbaars geweld naar ginder sturen, ze zijn dan thuis bij hun vrienden. Zij blij en wij zéér blij.
