In afwachting van het nieuwe parlementaire jaar, dat pas op 11 oktober begint, is de regering eindelijk wakker geschoten en heeft ze er haar eerste serieuze vergadering opzitten. Naar slechte gewoonte heeft die geduurd tot 4 uur in de morgen, iets dat bij wet verboden zou moeten worden. Hoe kan men in 's hemelsnaam serieus debatteren de hele dag door plus dan nog een halve nacht. Het resultaat was er trouwens naar. Er werd feitelijk niets nieuws vastgelegd, alleen maar wat voorstellen gedaan die men grosso modo al kende. Hoofdreden daarvoor is dat men alles nog eens zal moeten bespreken met de oppermachtige Belgische vakbonden én de minder machtige werkgeversorganisaties. De problemen die moeten worden opgelost zijn die van de einde loopbaan, de sociale zekerheid, de toekomst van de luchthaven van Zaventem én het zorgen voor een minstens sluitende begroting. Als dat laatste niet lukt, mag men feitelijk al het voorgaande ook grotendeels vergeten. Hét thema van de laatste nachtelijke discussies was dus de eindeloopbaan problematiek. Daar is al veel over gezegd en geschreven, maar in feite komt het hier op neer: de doorsnee Belg werkt niet graag en zelfs als dat niet zo zou zijn, wil hij liefst van al geen te grote verantwoordelijkheid op zich nemen. Dat houdt in dat hij liefst zo laat mogelijk begint met werken en er zo vlug mogelijk mee stopt. Als gevolg daarvan en met de wetenschap dat de bevolking onherroepelijk aan het vergrijzen is, weet men nu reeds dat men op afzienbare tijd geen geld genoeg meer zal hebben om de sociale zekerheid betaalbaar te houden. De enige manier om dat wél te doen, is de mensen ertoe aan te zetten langer te blijven werken en dus langer mee te blijven bijdragen tot het betalen van de sociale lasten. Ik ben pas 65 geworden en heb de hele rit uitgedaan. Ik heb gewerkt vanaf mijn 16 jaar tot mijn 65ste. Als ik tegenwoordig mensen hoor klagen hoe erg ze er aan toe zijn als ze niet met 50 of 55 jaar met brugpensioen kunnen gaan, dan krijg ik daar echt medelijden mee. Als men daarbij weet dat die vroege bruggepensioneerden ook hun volle pensioen krijgen als ze 65 zullen zijn ondanks het feit dat ze tien jaar en meer daarvoor niet meer hebben bijgedragen, dan heb ik daarbij wel mijn bedenkingen. Hetzelfde geldt voor de werkloosheidsuitkeringen. Toen ik begon te werken, halfweg de jaren vijftig, kreeg men pas een werkloosheidsuitkering als men 200 dagen (één jaar) gewerkt had. Nu lopen jonge snaken van huis weg, gaan klagen bij het OCMW dat ze geen middelen van bestaan hebben en krijgen dan een uitkering, zonder dat ze daarvoor één dag hebben gewerkt. Veel van deze jongeren zullen waarschijnlijk ook later niet meer werken. Waarom zouden zij, zij krijgen het geld toch zo? En het kan nóg straffer: in Gent geven ze zelfs een leefloon aan krakers! Als ge zoiets leest dan vraagt ge u af of ge niet gek geweest ben uw hele leven gewerkt (én afgedragen) te hebben. Volgens Karel van Eetvelt, topman van Unizo, zijn er in dit land meer dan 10.000 dertig plussers die nooit hebben gewerkt. Persoonlijk denk ik, dat het er meer zijn, zeker als ge weet dat in Wallonië 40% van de bevolking van de staat leeft. Kortom, er zijn mogelijkheden zat om de scheve situatie op onze arbeidsmarkt recht te trekken. De vraag is alleen maar of dat gaat lukken. Met een PS in de regering die het merendeel van het profiterend personeel binnen zijn rangen heeft en tot nu toe de regeringen Verhofstadt heeft gedomineerd, is er weinig hoop dat dit zal gebeuren.
