|
Donderdag 12 juli 2007 was een historische dag voor Vlaanderen. Er werd in de Kamer een nieuwe (voorlopige?) voorzitter gekozen: Herman Van Rompuy, CD&V, iemand voor wie die "C" nog iets betekent, die daarenboven in het kiesarrondissement Brussel-Halle/Vilvoorde woont en er zeker niet minder Vlaamsgezind op is geworden. De vervanging van belgicist Decroo is in elk geval al een pluspunt. Dezelfde dag werd ook het vast bureau en het college van quaestoren benoemd, zodat de Kamer zal kunnen functioneren. Hierbij werd de zgn regel "D'hondt" gevolgd, waarmee ook het Vlaams Belang én de SP.a een mannetje in dat bureau kregen.
Wat nu zo historisch was aan al dit bovenstaande is, dat al deze verkiezingen gebeurden met de goedkeuring van de Vlaamse meerderheid tegen de Waalse minderheid. Voor één keer hebben alle Vlaamse partijen, ook de socialisten, aan één zeel getrokken en haalden ze de hele buit binnen. Bij die hele buit hoorde trouwens ook de hoogdringendheid van het bespreken van de splitsing van B-H/V. Als die eensgezindheid stand houdt, kan ook die splitsing straks een feit zijn, want daarvoor heeft het parlement geen regering nodig.
Dat is dus het goede nieuws. Voorlopig is er geen slecht nieuws, maar mijn slecht karakter zegt mij dat die Vlaamse meerderheid wel eens geen lang leven beschoren zou kunnen zijn. Vergeten we niet dat we vóór de vakantie staan en iedereen wou vermijden nog enkele weken te moeten blijven vergaderen. Het is bv ook niet voor niets dat er tijdens de zomer bijna nooit stakingen zijn en er in de politiek en bij de vakbonden altijd gesproken wordt van een "hete herfst", nooit over een "hete zomer". De vakantie gaat voor!
Een tweede twijfelgeval blijft natuurlijk de SP.a. Gaat die straks de Vlaamse meerderheid blijven steunen. Buiten het thema vakantie was er nl nog een tweede reden waarom de Vlaamse socialisten hebben meegestemd. Evenals het Vlaams Belang dreigden ook zij hun man binnen het vast bureau kwijt te spelen, vandaar.
Mocht de SP.a straks weer met de francofonen onder één hoedje gaan spelen, dan kan men misschien eens het "systeem Sarkozy" proberen. Die lepe Fransman heeft nl sinds zijn verkiezing tot president de Fransen socialisten volledig uit elkaar gespeeld. Dat deed hij door allerlei socialistische kopstukken (tot nu toe reeds zes, waaronder vier ex-ministers) een leuke baan in zijn regering of in e.o.a. internationale instelling te bezorgen. De Franse socialistische partij is momenteel helemaal van de kaart.
Zou dat geen leuk precedent zijn voor het geval onze roodjes weer dwars gaan liggen? Frank Vandenbroucke minister maken in een niet-rode regering, bv?
Ik zou in elk geval weer stof tot schrijven hebben!
|
