Zelfs na zijn dood kan Pinochet, de ex-dictator van Chili, op weinig waardering rekenen, zeker niet vanuit het buitenland. In eigen land blijkt hij echter nog wel een zekere aanhang te hebben en was hij niet voor iedereen de baarlijke duivel zoals hij in onze kranten meestal wordt afgeschilderd. Al bij al had hij reeds in 1990 afstand gedaan van de macht en dit na het uitschrijven van een volksreferendum aan wiens uitslag hij zich gehouden heeft. Ondertussen is Chili een volwaardige democratie geworden die mag gezien worden, zeker in Zuid-Amerika. Het is een van de weinige landen in dat werelddeel, misschien zelfs wel het enige, dat een gezonde economie en zo goed als geen staatsschuld heeft. Dit dankt men ook mede aan het bewind van Pinochet. Dat was misschien wel moorddadig tegenover zijn opposanten maar liet de vrije markt zijn rol spelen. Dat niet iedereen in Chili van de betrekkelijke welvaart kan genieten is waar, maar dat is bij ons ook zo. Men kan nooit goed doen voor iedereen. Zonder de staatsgreep van Pinochet zou Chili een communistisch bewind gekregen hebben en wat dat als gevolg zou hebben gehad is niet moeilijk te raden. Vergelijk het maar eens met het regime van Fidel Castro op Cuba. Sinds die dictator aan de macht kwam zijn daar drie miljoen mensen het land uitgevlucht. Het aantal opposanten dat Fidel geliquideerd heeft is een tienvoud van dat van Pinochet. Toch wordt Castro door heel wat zgz democratische landen ontzien, het onze inbegrepen. Het is nog niet zo lang geleden dat onze toenmalige minister van buitenlandse zaken, Louis Michel, een aanhoudingsbevel uitvaardigde tegen Pinochet (die zich toen in Groot-Brittannië bevond), maar zelf in Havana platte broodjes ging bakken met "el Líder Máximo". Wie herinnert zich niet de foto waarop Louis te zien was toen hij met een oude motor (zonder helm!) door Havana reed. Ook superdemocraat Steve Stevaert behoort tot Castro's vriendenkring. Castro loopt waarschijnlijk op zijn laatste benen. Als Fidel definitief verdwijnt, verdwijnt ook het Castrisme en zullen de Cubanen misschien ook de kansen krijgen die de mensen uit de vroegere Oostbloklanden gekregen hebben. Met Castro van het toneel verdwenen, staan er echter al enkele andere kandidaat dictators klaar om het linkse roer in Zuid-Amerika over te nemen. Op kop Hugo Chávez van Venuzuela, die al zeven jaar aan de macht is en aardig op weg om ook van zijn betrekkelijk welvarend land een puinhoop te maken. De intelligentsia en de middenstand trekt er weg, net zoals in Cuba, en de armsten - Chávez' supporters - zullen er niet beter van worden als hun land straks een puinhoop wordt. Met schelden op Bush en de USA bezorg je de mensen geen welvaart. Hét voorbeeld van hoe het in Zuid-Amerika mis kan gaan werd vele jaren geleden al bewezen door Juan Peron in Argentinië. Hij en zijn Evita hebben toen ook alles weggegeven aan de armen via hun peronistische vakbonden. Het gevolg daarvan was dat Argentinië, na de Tweede Wereldoorlog een welvarend land, herleid werd tot een puinhoop dat eigenlijk al een paar keer failliet is gegaan. Hoe erg Pinochet voor sommigen onder hen ook geweest is, veel Chilenen mogen blij zijn dat ze niet terecht zijn gekomen in een Cubaans, Argentijns of Venezolaans model. Ze hadden nooit de kans tot een referendum gekregen en waren van de regen in de drop beland. Allemaal gelijk, allemaal even arm.
Reacties op bericht (1)
13-12-2006
Pinochet en andere dictators.
Dagelijks worden wij met nieuws geconfronteerd dat lijkt voort te komen uit een wereld waar een moderne vorm van barbarisme troef is. Mensenrechten, internationaal recht, oorlogsrecht, democratie, het lijken allemaal zaken uit het verleden. Het nieuws heeft alleen nog betrekking op de praktijken van terreurgroepen of, zoals voorheen, op misstanden in landen van dictators.Het tegenstrijdige in dat nieuws is dat juist de leiders die zich het meest beroepen op een hoogstaande beschaving de humanitaire waarden van de beschaving om zeep helpen!
De mensenrechten worden niet meer aanzien als universele waarden die dan ook voor iedereen moeten gelden, maar dat het om een juridische afspraak gaat waar je technisch naar kijkt of je er eventueel onderuit kunt komen. Vroeger was het andersom. Toen werd gesteld dat internationale verdragen te kort schoten voor een moreel te verdedigen oorlog tegen een brute dictator. Nu wordt dikwijls een daad wel door Amnesty veroordeeld als oorlogsmisdaad, maar dat hoeft nu niet tot enig gevolg te leiden! Sommige daden worden enkel als een publicitair probleem gezien dan als een mensenrechtenprobleem.En wie gelooft er niet in de "ongelukjes" en de technische mankementen bij zogezegde terroristische aanslagen door de VS en Israël ? Waarom zou de VS het Internationaal Strafhof van Den Haag niet erkennen, denk je . Wees maar zeker, er bestaan nog meer dictators in de wereld dan de doodgeverfde Pinochet, Castro, ...!De wereld moet naar de openheid om elkaar te herkennen als mensen met de wil om te strijden voor een wereld van gelijkheid en solidariteit, ongeacht of je Christen, Islamiet, Jood, Marxist, Anarchist of wat dan ook bent. Dat is nu belangrijk! En BinLaden, Bush, en andere extremisten kunnen dan pas verdreven worden naar de rand van de samenleving!
