Met alle drukte omtrent de komende gemeenteraads verkiezingen is er weinig aandacht aan besteed, maar deze week is er toch nog eens nieuws geweest van de Europese Unie. Commissie voorzitter Barroso wist nl te vertellen dat het Europese parlement akkoord was met de toetreding, op 01.01.07 van Bulgarije en Roemenië. Daarmee haalt Europa een stukje middeleeuwen in huis. In de grootste steden mag het leven bij de nieuwkomers dan wel enigszins lijken op dat van andere centraal- en Oost-Europese steden (met West-Europa zijn ze niet te vergelijken), op het platteland leven de meeste Bulgaren en Roemenen nog zoals in "djézekens" tijd: een archaïsche landbouw, een uitgebreide criminaliteit, een bijna onbestaande sociale zekerheid en veel armoede. Barroso gaf trouwens zelf toe dat er nog heel wat streng toezicht van Europa nodig zou zijn o.w.v. de heersende fraudes en corruptie in beide nieuwe lidstaten. Tegelijk was hij ook zo eerlijk erbij te zeggen dat het nu even moet ophouden met uitbreiden en dat er in de eerste plaats moet gezorgd worden dat heel die Europese lappenmand eens grondig wordt aangepast. De drang naar "das Vaterland muß größer sein", zoals die Duitse nationalist het ooit verwoordde, moet nu maar even ophouden. Dat geldt in de eerste plaats voor de Balkanlanden, maar ook voor Oekraïne en zeker voor Turkije. Dat land ligt, op een heel klein stukje na, zelfs niet eens in Europa, is misschien nóg achterlijker dan Bulgarije en Roemenië, heeft een cultuur (nou, ja) en geschiedenis die helemaal niets met Europa te maken hebben (tenzij men teruggaat naar de periode van vóór de Ottomaanse invallen) en heeft tenslotte een overheersende godsdienst waarmee we op dit ogenblik, ook in Europa, al meer dan genoeg zorgen mee hebben. Vergeet niet, dat - eens aangesloten - Turkije het meest volksrijke lid zou zijn (en later zeker zou worden, gezien het geboortecijfer) en dus heel wat beslissingen in ons avondland zou kunnen beïnvloeden of tegen houden. We slagen er nu al niet in een zinvolle dialoog met de moslimlanden te hebben die buiten Europa liggen, laat staan wat er zou gebeuren met zo'n dovemansgesprekken binnen onze E.U. Landen die nu nog niet bij de E.U. zijn kan men gerust allerlei economische partnerships aanbieden, maar hou ze a.u.b. uit het definitieve lidmaatschap waarbij ze politiek zouden gaan meespelen. Europa krijgt nu al zo goed als niets nieuws geregeld met 27, laat staan wat het wordt als dat er straks 30 en meer gaan zijn. We mogen ons gelukkig achten dat Fransen en Nederlanders die nieuwe Grondwet hebben weggestemd, tot ergernis van de politiek correcten, de vakbonden en het groot kapitaal. Als men hen had laten doen, dan grensde Europa in de kortst mogelijke tijd aan Iran en de Sahara.
