|
Bij de bijzondere financieringswet van 2014, betreffende het akkoord over de zesde staatshervorming, werd besloten dat vanaf 2025 de transfers van noord naar zuid jaarlijks met 10% zouden worden afgebouwd, om volledig verdwenen te zijn in 2035. Dat komt neer op een jaarlijkse inlevering van 62 miljoen euro voor Wallonië en zo’n 10 miljoen voor Brussel. Dat verhaal is bekend en was de prijs die de PS toen wilde betalen voor het tot stand komen van de regering Di Rupo.
Wat ik persoonlijk (en ik denk heel wat andere Vlamingen) niét wist was, dat Wallonië bovendien jaarlijks - en dit tot 2027 – nu al zo’n 150 miljoen zou moeten besparen om haar regionale begroting op orde te krijgen.
Om dat allemaal voor elkaar te krijgen, zou de Waalse regio de tewerkstellingsgraad met zo’n 10% moeten opkrikken tot het Europese gemiddelde van 72,4% en zouden daarvoor in Wallonië zo’n 150.000 nieuwe banen moeten worden gecreëerd. Dat alles terwijl de huidige paarsgroen+ regering de lat over heel België op 80% heeft gelegd, een niveau dat Duitsland en Nederland al behaald hebben en dat Wallonië in totaal zo’n 300.000 nieuwe jobs zou vergen.
Men hoeft geen fiscaal expert te zijn om te begrijpen dat dit nooit ofte nimmer zal lukken, niet alleen niet voor Wallonië, maar ook niet voor Brussel. Als de ‘hoofdstad van Europa’ de bevoegdheden zou overnemen die nu bij de Franse Gemeenschap (‘la Fédéraion Bruxelles-Wallonie’) zijn ondergebracht, zou dat het Brussels tekort in 2035 op 3,5 miljard brengen en de Brusselse schuld op 50 miljard, zowat 385% (!) van de Brusselse inkomsten.
In het licht van bovenstaande is het duidelijk dat de hele discussie over de volgende en hopelijk laatste Belgische staatshervorming zeker voor ons Vlamingen opnieuw bekeken dient te worden, iets wat we pas hard zullen kunnen maken via een Vlaamsnationale meerderheid in het eigen Vlaamse parlement bij de volgende regionale verkiezingen in 2024. Mocht dat niét gebeuren dan zal Vlaanderen het gros van rekening blijven betalen.
|
