|
De heisa omtrent de sluiting van de cultuurhuizen bereikte gisteren een climax, toen de Raad van State, na klacht van de sector, besloot de verplichtingen opgelegd door het overlegcomité (gedeeltelijk?) te schorsen. De zaak bewees ondertussen wel dat wij in een land leven van twee werelden. In Wallonië besloten 49 theaters en bioscopen niét te sluiten, in Brussel 44 en in Vlaanderen 0 (nul). Afgezien van de vraag of de burgerlijk ongehoorzamen gelijk hadden of niet, het bevestigt wat ik hier reeds meermaals geschreven heb: als een Belgische wet de francofonen niet aanstaat, dan vegen ze er hun voeten aan. Dat hebben we vroeger ook al mee gemaakt, o.a. bij de toelatingsexamens voor (tand)artsen. Dat ze nu van de Raad van State gedeeltelijk gelijk krijgen is voorlopig nog de uitzondering die de regel bevestigt, maar is voor herhaling vatbaar als er straks ook klachten vanuit Vlaanderen zouden worden ingewilligd. ‘Eerst zien’, zei de blinde.
‘Dura lex, sed lex’, heette het in het Romeins Recht: ‘Hoe hard ook, de wet is de wet’ is de vrije vertaling ervan en die gold in dit land nog altijd blijkbaar alleen voor de Vlamingen. Het wordt dan ook stilaan tijd dat we met dit land ophouden. De Vlamingen gaan niet over tot burgerlijke ongehoorzaamheid, ook als het hen niet zint. Voor de francofonen blijkt dat geen probleem te zijn.
En als er dan toch schuld moet bekend worden dan is dat volgens Magnette, de voorzitter van de grootste partij in de federale regering ‘een collectieve vergissing’, zoals lezer Ottorongo gisteren al meldde in zijn reactie. Magnette creëerde hierbij een variant op het klassieke politieke zwartepietenspel, maar gaf daarbij wel toe dat het kraakt langs alle kanten. En Crootje die zijn premierschap aan de PS te danken heeft, kan niet anders dan diens mening bijtreden. Hij is er vet mee, met de bonus van zijn premierschap.
---
En dan nog dit.
In mijn blog van 11 dezer (‘De omikronisatie’) schreef ik reeds dat de besmetting door deze variant van het corona virus wel besmettelijker kon zijn, maar niet zo gevaarlijk. Dat wordt nu, twee maanden na het eerste nieuws daarover, met de regelmaat van een klok bevestigd. Het zou goed kunnen zijn dat die omikron niet veel meer blijft dan een griepje, wat maakt dat de partij paniekvoetbal die daaromtrent gevoerd wordt – en niet alleen bij ons – belachelijk is en tenslotte niets meer betekent dan een schaamlapje waarmee de politiek haar zwakheid tracht te verbergen.
|
