Een definitieve post-corona relance lijkt nog niet voor morgen. Op medisch gebied blijken de coronabesmettingen weer op te lopen, ook in Vlaanderen. Enig positief punt daarin is wel dat er op intensieve zorgen bijna uitsluitend mensen bijkomen die niet gevaccineerd zijn, zodat men toch kan stellen de zaak enigszins onder controle te hebben én dat die vaccins werken voor wie niet te oud is of andere onderliggende kwalen heeft. De roep om verzorgend personeel te verplichten zich te laten vaccineren wordt wel steeds luider en geloofwaardiger, iets wat die mensen zelf ook zouden moeten beseffen.
En daarbij zijn we aanbeland bij de tweede hapering in de relance: de werkgelegenheid. Mensen uit de zorgsector die niet wensen gevaccineerd te worden, moeten niet vrezen geen ander werk te vinden. Men heeft zowat overal volk tekort, dit terwijl we in dit land nog steeds met zo’n 350.000 officiële werklozen zitten. Een absurde situatie.
Voor heel wat bedrijven houdt het daar niet bij op. Probleem nummer drie is dat men een plots een tekort heeft aan grondstoffen en onderdelen. Dit zou maar tijdelijk kunnen zijn, mede als gevolg van een bevoorradingssysteem dat ook zijn problemen kende. Als men echter verneemt dat China de Europese bossen aan het opkopen is, dan zou er wel eens een belletje mogen rinkelen, ook bij onze klimaatactivisten.
Tenslotte, voorlopig probleem nummer vier, is dat de energieprijzen de pan zijn uitgerezen. Daar is wél iets aan te doen omdat het dikwijls met politiek te maken heeft (denk maar aan Poetins Gazprom Nordstream 2 gaspijplijn en de herrie er omtrent) of met de eisen van onze klimaatactivisten voor wie het allemaal niet snel (en duur) genoeg kan.
Kortom, om het met Urbanus te zeggen: ‘Ja misschien wordt het morgen beter, maar het wordt nooit meer goed’.
|