|
Ik kom even terug op de vakbondsactie tegen het feit dat de lonen de volgende twee jaar niet méér zouden mogen stijgen dan 0,4% bovenop de index. Die vakbonden gaan er van uit dat er sectoren zijn die ook tijdens de coronacrisis goed zijn blijven werken en die zoveel winst hebben gemaakt dat ze kwistig met dividenden zijn gaan strooien, terwijl de werknemers met een aalmoes tevreden zullen moeten zijn. Ze hebben niet helemaal ongelijk, maar tegelijkertijd tonen ze weinig solidariteit met die andere sectoren waar het water aan de lippen staat en waar men dreigt ten onder te gaan bij ongecontroleerde loonsverhogingen. Denk bv maar aan de horeca.
Volgens kredietverzekeraar Euler Hermes (Allianz) riskeren in dit land tegen het einde van dit jaar zo’n 23.000 bedrijven failliet te gaan. De belastingbetaler zal die moeten betalen, samen met de verhogingen van die sacrosancte index die in geen enkel ander land nog bestaat. Only in Belgium.
In werkelijkheid staken de bonden tegen de concurrentiewet van 1996, die ze destijds zelf mee hebben goedgekeurd en die ervoor moet zorgen dat de concurrentiepositie van de Belgische economie gelijke tred kan blijven houden met de buurlanden, Die concurrentiewet werd tijdens de regering Michel wel aangepast i.v.m. de taxshift en het is feitelijk daartegen dat men nu ageert, niet tegen de wet van 1996 zelf dus, maar tegen de aanpassing ervan, die gebeurde met de socialisten in de oppositie.
Wat men helemaal uit het oog verliest is dat de huidige actie volgens Magnette niet gericht zou zijn tegen de regering, maar tegen de werkgevers. De bedrijven die er de meeste last van zullen gehad hebben, zullen echter de overheidsbedrijven zijn (zoals de NMBS en De Lijn) en het tenslotte weer de belastingbetaler zal zijn die ervoor op zal draaien.
Niet alleen met Magnette, die de hete adem van de Waalse communisten in zijn nek voelt, maar ook met Bouchez die oppositie voert binnen de meerderheid die hijzelf mee tot stand heeft gebracht, beiden – nota bene – partijvoorzitters, heeft paarsgroen+ feitelijk geen andere oppositie nodig. Nog altijd met dank aan Lachaert en zijn linksliberalen die paarsgroen (met Bouchez) verkozen boven paarsgeel (zonder Bouchez) én CD&V, die de aanpassing van de concurrentiewet onder Michel wél mee goedkeurde en haar bevriende vakbond er nu mee laat tegen ageren. Een zielige ‘politique politicaille’ zoals Rik Van Cauwelaert het noemde in zijn weekeindcolumn van De Tijd.
|
