Het huis van Alexander De Croo werd een dezer dagen met hakenkruizen beklad. Dat was voor mij een déjà vu. Onze familie heeft dat nl ook meegemaakt bij de bevrijding in 1945 en ik wil de lezers dat verhaal niet onthouden. Het verscheen trouwens in een speciaal Repressienummer als bijdrage van ’t Pallieterke van 11 september 2019. Hieronder het relaas zoals ik het in ’t Pallieterke schreef:

Nooit vervolgd,

Wel alles kwijt

   Mijn vader had tijdens WO II een schoenmakerij in Kalmthout. Enkele straten verder dan waar wij woonden, was er een houthandel met een grote loods.Die loods werd door de Duitsers aangeslagen om er een legereenheid in onder te brengen.

   Die legereenheid had zijn eigen schoenmakers bij (zo ging dat in die tijd) en die kwamen bij ons hun schoenen repareren. Daar konden wij niets tegen inbrengen. De Duitsers betaalden ‘pünktlich’ de gemaakte kosten en brachten af en toe ook iets mee dat in oorlogstijd moeilijk tot niet te vinden was, chocolade bv of koffie. Buren die daarvan op de hoogte kwamen, hadden het daar moeilijk mee, zoals later uit dit verhaal zal blijken.

   Toen, bij de bevrijding van Antwerpen, stad en haven bijna zonder tegenstand of schade door de Geallieerden werd ingenomen, was er een Canadese eenheid, ‘versterkt’ met Belgische weerstanders van de Witte Brigade, die meteen verder oprukte naar het noorden. In Kalmthout werden ze tot staan gebracht door de Duitsers die zich daar in en rond de heide gehergroepeerd hadden. De wijk waarin wij woonden lag in het vuurgebied en de hele bevolking ervan werd gevraagd hun huizen te ontruimen. Wij trokken te voet naar Putte-Kapellen, dat al bevrijd was en kregen daar logies bij gastvrije medemensen.

   Dezelfde avond, toen wij in Putte aankwamen, werd vader aangehouden op verdenking van collaboratie met de vijand. Waarschijnlijk had dat te maken met de Duitse militaire schoenmakers en kwam de klacht van jaloerse buren. Hoe dan ook, vader werd binnen de 24 uur weer vrijgelaten, een duidelijk bewijs dat die collaboratie een verzinsel was. Een grote week later konden we weer naar huis en vonden we er alles leeggeroofd. In het huis was letterlijk alles weg, tot zelfs het laatste stukje leder uit de schoenmakerij. Buiten op het huis stonden enkele hakenkruisen. Vader is nooit vervolgd geweest, laat staan veroordeeld; maar van de hele inboedel van ons huis hebben wij nooit iets terug gezien.

                                                                       GUIDO VAN ALPHEN

   Tot daar het verhaal zoals het in ’t Pallieterke verschenen is.       Ik was toen vijf jaar, maar kan me nog steeds dat totaal leeggehaald ouderlijk huis herinneren. Bij de eerste verkiezingen na de Tweede Wereldoorlog stemde mijn familie voor Herman Wagemans, een Antwerps advocaat die opkwam voor amnestie en later mee aan de wieg stond van de Volksunie, waar we daarna voor stemden, dan voor het Vlaams Blok en nu voor het Vlaams Belang. Ik hoop nog mee te maken dat de Vlaamsnationale partijen in 2024 samen een meerderheid halen in het eigen parlement en hun geschillen dan bijleggen. Ze hebben nog vier jaar om dat te doen. Het kan de eerste effectieve stap zijn naar Vlaams zelfbestuur en onafhankelijkheid. Als dat niét gebeurt, dan mag Vlaanderen het vergeten en zullen wij voor altijd de enige meerderheid blijven die het in een democratisch land niet voor het zeggen zal hebben. Of, zoals Anton van Duinkerken het verwoordde: ‘dan zal het Vlaamse volk het enige ter wereld blijven dat altijd een grote toekomst zal hebben in het verleden’

Mijn grootvader (langs vaders kant) was bakker banketbakker en had een zaak in Berchem (Antwerpen)

Kort na de bevrijding werd zijn zaak gesloten van "overheidswege".

Het verhaal deed toen de ronde dat hij met "den Duits had mee"gedaan".

De echte reden was dat een winkelmeisje de speculaas verkeerd (te hoog) geprijst had, en dat als woekeren werd aanzien. Dus den boel dicht.

Maar daar kwam ik vele jaren later achter op een vervelende manier.

Toen ik een jaar of 17 was maakte ik aan de kust (De Haan) kennis met een leuke lieve jonge dame (uit Antwerpen) tijdens onze vakantie. Een vakantieliefde/zomerliefde zoals ze dat noemen.

Na de vakantie bleven wij elkaar zien, spraken wekelijks af om naar de cinema te gaan op zondag, en er werd om de 2 à 3 dagen telefonisch contact gehouden.

Toen kwam de vraag of ik bij haar thuis wou langs komen, en kennis maken met haar ouders.

Ik ging daar graag op in.

Die zondagavond moest ik blijven eten en, stelde de ouders allerhande vragen.

Aangezien ik mijn laaste jaar leercontact bakker banketbakker deed, dezelfde achternaam (logisch) als mijn grootvader heb, vroeg haar vader "ben jij dan een keinzoon van bakker ... die in Berchem in die straat... een bakkerij had?"

Ik daarop zeer fier: ja.

Zijn antwoord daarop "dan zijn jullie zwartzakken want uw grootvader heeft met den Duits meegedaan".

Hij refereerde uiteraard naar die verplichte sluiting van mijn grootvader zijn zaak.

Ik wist op dat ogenblijk niet waarover het ging, en deed mijn verhaal tegen mijn vader.

Toen ik de ware toedracht kende heb ik die ook aan mijn zomerlief haar vader meegedeeld.

We zijn kort daarop uit elkaar gegaan. Niet dat het verhaal daar voor iets tussen zat, maar het was wel een heel onaangename ervaring.

Zoals ze in Antwerpen zeggen "als je de naam hebt van vroeg op te staan geraak je die moeilijk kwijt".

03-02-2021, 14:16 Geschreven door Walter F.