|
Sophie Wilmès heeft zaterdag voor de eerste keer sinds de coronacrisis een bezoek gebracht aan enkele ziekenhuizen in het Brusselse. Ze zal zich die bezoeken nog lang herinneren. Toen ze bij het St. Pieter ziekenhuis aankwam, vormde het verplegend personeel een ‘erehaag’, die zich compleet omdraaide en Sophie de rug liet zien toen haar wagen hen voorbij reed. Ze verwijten haar regering niet alleen te weinig te doen voor hen, maar ook veel te laat op bezoek te komen en een wet ter opvordering te hebben goedgekeurd waarmee ze niet akkoord kunnen gaan. Nu kan Sophie daar zelf weinig aan doen. Ze past ook alleen maar op de federale winkel en beschikt slechts over een opgelapte regering, dit terwijl ze zelf een neofiet is in de federale politiek, in het parlement geraakt als tweede opvolger en daarna omhoog gevallen toen Reynders zijn zetel moest laten varen nadat hij federaal minister werd en de eerste opvolger afzag van de post. Zo’n beetje hetzelfde verhaal als wat Herman Van Rompuy, toevallig woonachtig in dezelfde (faciliteiten)gemeente, St. Genesius-Rode, als Sophie Wilmès, overkwam vóór die verder omhoog viel naar Europa. De echtgenote van Van Rompuy, die in de plaatselijke gemeenteraad zat, verklaarde dat ze eruit gepest werd door diezelfde Sophie.
Daarmee is het verhaal nog niet ten einde, want het is er een zoals dat van de pot en de ketel. Federica Mogherini, tot eind vorig jaar nog de nummer één van het Buitenlands EU-Beleid, wordt meer dan waarschijnlijk rector van het Europa college in Brugge, zonder dat ze daar een academische carrière in Europese studies of enige ervaring voor heeft. Dat belette niet dat ze de voorkeur kreeg op een dertigtal andere kandidaten. Een beetje zoals het geval Khattabi bij het Belgische Grondwettelijk Hof, met dit verschil dat die laatste het niét gehaald heeft (mijn blog van 17 dezer: ’.Waalse heibel’). En wie had Mogherini voorgedragen? Niemand minder dan onze ‘natte dweil’, ex-voorzitter van de Europese Raad, Herman Van Rompuy, ‘toevallig’ ook voorzitter van de administratieve raad van het college en, even toevallig, de persoon, die de selectieprocedure leidde.
Wat een wereldje, die politiek. Men zou er een (sl)echte soap van kunnen maken.
|
