|
Nadat het Europees Hof van Justitie begin december 2019 al had aangegeven dat een Europees verkozen politicus onschendbaarheid geniet, heeft de ‘Abogacia del Estado’ , de advocaat van de (Spaanse) Staat’, ermee moeten instemmen dat Oriol Junqueras, ex-vicepresident van de Catalaanse regering onder Carles Puigdemont, zijn functie als Europees verkozene moet kunnen uitoefenen en hij derhalve moet ontslagen worden uit de Spaanse gevangenis waarin hij zich al enkele jaren bevindt, na een veroordeling omdat zijn links-nationalistische ERC- partij mede de onafhankelijkheid van Catalonië had uitgeroepen. Carles Puigdemont, de toenmalige Catalaanse president en een van zijn ministers, die de vlucht hadden genomen, in België resideren en ook verkozen werden voor het Europese Parlement, hadden van datzelfde parlement reeds de toestemming gekregen om daarin te zetelen.
Daarmee lijkt ‘Europa’ zich eindelijk geëngageerd te hebben en zou Spanje bereid te zijn tot een gesprek met Catalonië, maar niets is minder waar. De reden, waarom Spanje eindelijk een toegeving heeft gedaan, is enkel om eigen politieke redenen. De Spanjaarden zijn de laatste vier jaar al evenveel keren moeten gaan stemmen. Reden daarvoor is dat het politieke landschap er hopeloos verdeeld is (waar hebben we dat nog gehoord?) en dat de socialistische partij van Pedro Sanchez (partido socialista obreros Español /PSOE), die de twee vorige verkiezingen ook als grootste uit de stembus kwam, telkens een minderheidsregering moest vormen die tenslotte het onderspit moest delven. Dit keer is het niet anders en is de koppige Sanchez verplicht geweest een akkoord te sluiten met de nóg linksere partij ‘Podemos’ en toen dat nog niet genoeg zetels bijbracht, ook nog eens met twee regionale Baskische en één linkse Catalaanse, de ERC en laat dat nu de partij zijn van Junqueras, die al een paar jaar in voorhechtenis zit en veroordeeld is tot liefst 13 jaar cel. M.a.w. om dit keer een kans op een meer stabiele Spaanse regering te hebben – het zal voor de eerste keer in 44 jaar nog eens een coalitieregering zijn - zal Sanchez aan de Catalanen toegevingen moeten doen, te beginnen met de vrijlating van de politieke gevangenen, een schande voor een staat die zich nog steeds democratisch durft noemen. Er is in elk geval overeengekomen dat men er binnen de twee weken over zal beginnen te praten, iets wat eerder nooit was gelukt.
De attente lezer zal ondertussen wel al hebben opgemerkt dat – in tegenstelling tot Vlaanderen - er bij de Catalanen ook linksnationalisten zijn. Die zijn daar in de eerste plaats Catalaan. Daar kunnen onze linksen nog wat van leren.
|
