|
In Duitsland zijn ze ook nog niet aan de nieuw patatten. Nu de christendemocraten van CDU/CSU en de socialisten van SPD eindelijk een akkoord bereikt hadden voor de vorming van de zogeheten ‘GroKO’ (de grote coalitie) na 4 maanden a.u.b. – volgens Duitse politieke geplogenheden een eeuwigheid – is er weer in kink in de kabel en die kink heet Martin Schulz. De vroegere voorzitter van het Europees parlement had er in enkele landelijke voorverkiezingen al niets van gebakken. Alhoewel hij gesteld had niet met Merkel in een Bondsregering te stappen, lwam hij niet alleen op die beslissing terug, hij wilde zelf dan nog het ministerie van Buitenlandse Zaken. Het SPD-hoofdkwartier kreeg daarop zo’n 6.000 klachten binnen via sms en email van de eigen rode achterban. Daar de SPD-leden eind dezer maand nog moeten beslissen of ze akkoord gaan dat hun partij toch in een regering met Merkel stapt, heeft Schulz tenslotte wijselijk besloten af te zien van elke ministerpost in de nieuwe Bondsregering, iets wat hij vroeger trouwens zelf had voorop gesteld. Om die beslissing nog wat meer kracht bij te zetten, besloot hij ondertussen ook op te stappen als partijvoorzitter. Als een meerderheid van de SPD-leden immers straks zou beslissen deze nieuwe regering niét te steunen, is alles weer naar af en zullen er waarschijnlijk nieuwe verkiezingen komen, waarbij de GroKo-partijen alleen maar een verdere terugval vrezen. Bij die van september 2017 haalde de SPD nauwelijks 20%, het slechtste resultaat ooit, terwijl ook de partij van Mutti achteruit ging. Zoals meer gebeurt met politici die (te) lang in een hogere functie zitten, is Merkel bereid bijna alles toe te geven om toch maar aan de macht te kunnen blijven, wat door velen in haar partij niet aanvaard wordt..
Als die Schulz straks niets anders aan de hand zou hebben, kan hij misschien eens nadenken over het aanbod dat Silvio Berlusconi hem eens deed, nl een rol als kampbewaker in een film over de Nazi uitroeingskampen. Die comedia dell’arte vond plaats in het Europees parlement, nadat de Duitser zich dacht te moeten bemoeien met de interne Italiaanse politiek, die voor de Italianen zelf al moeilijk genoeg is. Imbroglio zoals dat daar heet.
|
