|
Het Kerstverlof zit erop en ook het politieke Kerstreces. 2018 belooft een spannend jaar te worden. In de eerste plaats zijn er hier de gemeenteraadsverkiezingen, die steeds meer beïnvloed worden door het regionaal en federaal gebeuren. Reden daarvoor is het feit dat heel wat regionale en federale politici aan die plaatselijke verkiezingen meedoen. Denk maar aan Kris Peeters in Antwerpen. Ik heb zo het voorgevoel dat CD&V, die regionaal en federaal al flink wat klappen kreeg, dit keer ook op gemeentelijk vlak heel wat te verduren zal krijgen. Ook de SP.a mag zich zorgen maken in steden zoals Leuven en Gent, al kan de partij zich in die laatste stad misschien min of meer handhaven door het kartel met Groen.
Doorheen Europa gaan alle traditionele partijen flink achteruit. Zelfs Merkel slaagt er niet meer in een nieuwe regering te vormen, tenzij misschien met de SPD die in de laatste verkiezingen zelf ook het slechtste resultaat ooit heeft behaald. De deadline voor de vorming van een nieuwe Duitse regering is nu Pasen, dat dit jaar op … 1 april valt. Een aprilvis is dus niet uitgesloten en zou wel eens het politieke einde van Mutti kunnen betekenen.
Ook elders in Europa ‘viert’ men overwinningsnederlagen. Denk maar aan Theresa May in de UK en Rajoy in Spanje. Zij regeren nog met minderheidsregeringen, waarbij De Britse conservatieven moeten rekenen op de Noord-Ierse protestanten en Rajoy op de nieuwe liberalen van Ciudadanos plus een Baskische partij. Deze laatste is voorlopig niet zinnens de nieuwe Spaanse begroting voor dit jaar goed te keuren als er geen menswaardige oplossing komt voor Catalonië. In Ethiopië heeft men zopas duizenden gedetineerden vrijgelaten die waren opgesloten o.w.v. hun politieke overtuiging. In Spanje is men nog zover niet…
Na de verkiezingen in Frankrijk en Nederland dacht men de rechtse partijen de pas te hebben afgesneden. In Oostenrijk is men daar niet in geslaagd en het ziet er steeds meer naar uit dat Centraal- en Oost-Europa de rechtse toer op gaan, terwijl West-Europa meer dan ooit verdeeld blijft. Met mensen als Juncker en ‘Timmerfrans’ maakt de E.U. ook al geen goede beurt, terwijl Federica Mogherini eerder overkomt als een Europees Schauvliegje. Om Europa wakker te schudden zouden we eerder een Trump kunnen gebruiken.
Ook in Italië zijn er dit jaar verkiezingen, waar niemand buiten de laars echt van wakker ligt. Na de laatste verkiezingen zaten er in het Italiaanse parlement 15 partijen. Sindsdien is dat aantal opgelopen tot 23, wat me doet denken aan een uitspraak van De Gaulle over Europa: ‘En dan zijn er nog de Italianen. Vandaag gaan ze akkoord en morgen zijn ze weer Italiaan’…
|
