Ik kom even terug op mijn blog van eergisteren over het Italiaanse referendum en de reacties daarop. Italië is zo’n beetje mijn tweede vaderland en ik moest dat even laten bezinken.

   Destijds vroeg men eens aan Generaal De Gaulle wat hij dacht over de Europese Gemeenschap (de E.G., de voorloper van de E.U.). “Wel, zei De Gaulle, Duitsland is een groot land, Frankrijk is ook een groot land, Nederland is een klein land, België is ook een klein land, Luxemburg is zelfs geen land. En dan zijn er nog de Italianen: vandaag gaan ze akkoord en morgen zijn ze weer Italiaan’.

   Ik heb negen jaar in Italië gewoond en heb er nog 22 jaar mee te maken gehad als verantwoordelijke van DAF’s ITS service aldaar. Ik heb er dus al e.e.a. meegemaakt en lees nog regelmatig Italiaanse kranten (Il Corriere della Sera en La Repubblica). Italië is een prachtig land, bewoond door doorgaans sympathieke mensen, die echter allemaal zo’n beetje hun eigen gedacht hebben hoe het daar zou moeten opgelost. Als gevolg daarvan is het land constant in crisis en dit sinds de laatste wereldoorlog, die ze aan één kant begonnen en aan een andere eindigden, net zoals trouwens ook al met de eerste gebeurd was (‘La Grande Guerra). Onder Berlusconi leek het er even op dat het weer een normaal land zou worden, maar dat is dus niet gebeurd. Op onze Tv-journaals kwam een Romein ons recentelijk nog vertellen dat zijn land de mooiste grondwet ter wereld had! Als gevolg van die mooiste grondwet lukt het echter geen enkele Italiaanse regering meer nog een nieuwe wet binnen de twee jaar gestemd te krijgen. Na het referendum, waarbij de winnende oppositie nieuwe verkiezingen claimt, is het zelfs onmogelijk die meteen te houden, ook als men dat zou willen. Reden daarvoor is dat er reeds in 2015 een nieuwe kieswet is gestemd en dat die nog altijd geen kracht van wet heeft omdat uitgerekend de senaat, die Renzi aan banden wou leggen (zoals dat ook bij ons gebeurd is) op zijn beurt die wet ook nog moet goedkeuren.

   Die ‘mooiste grondwet ter wereld’ bestaat al sinds 1945, was een antwoord op het regime van Mussolini, is grotendeels voorbijgestreefd en zorgt alleen maar voor chaos. De huidige regeringspartijen, die het referendum verloren, weten nu wel dat ze bij een volgende verkiezing waarschijnlijk op 40% van de stemmen zullen kunnen rekenen, waarbij ze dan er gegarandeerd weer bij zullen zijn. De oppositiepartijen, die het referendum gewonnen hebben, weten wel dat ze samen 60% van de stemmen gehaald hebben, maar geen van hen weet hoeveel elke partij er daarvan apart gekregen heeft. De rechtse Lega Nord en Forza Italia zullen nooit een regering vormen met het zootje ongeregeld links van komiek Grillo en dus zal alles wel bij het oude blijven. Italië gelijkt steeds meer op de toren van Pisa, die al enkele eeuwen dreigt te vallen, maar toch maar overeind blijft…

   De poging van Renzi om aan die situatie iets te doen, was lovenswaardig. Of hij nu socialist of iets anders is, verandert niets aan de zaak. De man, Toscaan net zoals Dante, Da Vinci en … Machiavelli is nog maar een veertiger en komt gegarandeerd nog terug. Na Firenze, de geboortestad van de Renaissance, als burgemeester weer op de kaart gezet te hebben, zal hij nog wel eens proberen dit ook met Italië te doen.

U formuleert het goed: '...aan banden leggen...'
Daar is het 'links' nl. in eerste instantie altijd om te doen. Maar dan van de democratie spijtig genoeg.

De eerste vraag die zich daarbij dan ook stelt is het nut van een tweekamerstelsel?

De reden ligt voor de hand. Na de behandeling en afhandeling in het parlement, is het wenselijk om de wetstekst(n) nog eens kritisch te bekijken. Soms kan het namelijk meerdere jaren duren vooraleer een wetsvoorstel wet wordt. Er kunnen in die tijd dan ook gemakkelijk nieuwe inzichten rijpen, waarbij heel dikwijls wijzigingen worden aangebracht aan de oorspronkelijke tekst van een wetsvoorstel.

Dit maakt dan ook een heroverweging nodig, die vooral gericht is op de vraag of het uiteindelijke voorstel kwalitatief wel goed genoeg is, en of alles conform de Grondwet of internationale verdragen is verlopen, en of de rechten van de burgers daarbij niet onevenredig worden geschaad, en er voldoende rekening is gehouden met alle toekomstige kosten.
Het is duidelijk dat in een eenkamerstelsel, die ene Kamer heel veel macht heeft, omdat alle voorstellen die er worden aangenomen, direct wet worden, binnen de wettelijk voorziene termijnen uiteraard. Dit heet men bij ons soms wel eens 'kadaver-discipline', nl. het op een drafje en in een recordtempo erdoor draaien van een hele reeks wetsvoorstellen vanwege de regering, ten einde democratische bezwaren zoveel mogelijk uit de weg te gaan. Een directe aanfluiting eigenlijk van elk democratisch beginsel, en duidelijk het niet geuite (je ziet van hier !) hoofddoel met de politieke uitschakeling van de senaat. Alle blabla ter zake dient dan ook enkel voor de broodnodige perceptie naar de burger toe.
Een tweede Kamer integendeel maakt een heroverweging van een wetsvoorstel mogelijk, uitgaande van de eigen criteria, en biedt aan de burgers op die manier tevens de gelegenheid om eventuele bezwaren nog eens naar voren te brengen.
Ook is daar het niet onbelangrijke feit dat in een tweekamerstelsel beide kamers door de andere wijze van verkiezen niet in alle opzichten elkaars kopie zijn, met vaak een verschil van sterkte tussen de partijen in beide kamers, wat volgens mij nooit een slechte zaak kan zijn voor de democratie. Want daar gaat het tenslotte om. De leden van de senaat hebben in de praktijk net dat ietsje meer afstand tot de dagdagelijkse politiek, waardoor zij in principe enigszins onafhankelijker zouden moeten kunnen optreden en beslissen. Wetsvoorstellen worden in dit geval heel wat serieuzer bekeken en gecontroleerd dan in een eenkamerstelsel,

Maar goed, om terug te komen tot het hoofdthema, Matteo Renzi, bijgenaamd 'de Sloper', wil dus op zijn beurt ook een einde maken aan de functie en macht van de senaat, waardoor het stemmen van wetten inderdaad een minder langdurige bezigheid zou worden in Italië. De achterliggende bedoelingen zijn evenwel net dezelfde: het volk zoveel mogelijk uitschakelen als het op wetten stemmen aankomt. Schijndemocratie dus, via kadaverdiscipline. Would be dictators hebben al altijd een afkeer gehad voor te veel inmenging vanwege de burgers.
Chapeau voor de poging van Renzi dan maar, of net niet? Ja en nee.
Ja, want het reduceren van het belachelijk hoge aantal senatoren en het veranderen van de functies van de Senaat is en blijft een uitstekend idee.
Nee, want het voorstel van Renzi om die Senatoren te laten benoemen door de hyper verspilzuchtige en corrupte regionale bestuursraden (iedere week een nieuw financieel schandaal), houdt in dat de kiezer opnieuw buiten spel wordt gezet, want dan blijft, net zoals nu, het samenstellen van de Senaat de vrucht van een politiek onderonsje. (cf. ons eigen onland.)
Want met de huidige kieswet, die er ook broodnodig op de schop moet, kan de Italiaanse kiezer niet rechtstreeks zijn stem op een politicus uitbrengen. Alleen op een partij, zodat de partijtop onherroepelijk bepaalt wie er op de lijst staat en wie er het parlement ingaat. Dikwijls zeer dubieuze en allerminst competente types, zoals we de afgelopen jaren hebben kunnen zien.
Moet er dan toch weer een gekozen Senaat komen? Met een nieuwe kieswet, waarbij de voorkeurstem weer wordt ingevoerd? Ook dat is geen simpele vraag.
Wie daar fel voorstander van is, mag niet uit het oog verliezen dat die voorkeurstem, vooral in Zuid-Italië, gretig door maffiaclans is misbruikt om eigen kandidaten in het parlement te krijgen. Niet zelden zijn om die reden stemmen in door de georganiseerde misdaad gecontroleerde gebieden gewoon te koop of probleemloos te beïnvloeden. Men spreekt dus niet voor niets soms en in het algemeen over de 'politieke maffia'.
Blijft dan enkel nog de discussie over m.b.t. de bevoegdheden en wijze van verkiezen van beide kamers.
Mijn persoonlijke conclusie: als de linkse vos (in dit geval Renzi) de passie preekt, boertje (de burger) hoed uw ganzen ! En laat dat mijns inziens nu net datgene zijn wat de Italiaanse burger begrepen heeft met zijn afwijzing in het referendum van de poging tot machtsgreep van Renzi, het referendum als de hoogmis van de democratie, zelfs al bestaat die ginder maar in schijn. Net zoals bij ons en elders overigens.

08-12-2016, 15:53 Geschreven door Geronimo

Dat Italië maar zijn eigen problemen oplost daar moeten wij ons niet met bemoeien.

Ik kan de liefde die u voelt voor Italië begrijpen maar de politiek heeft zich niet ermee te bemoeien, ik bedoel uiteraard de Belgische politiek. Italië komt er wel uit, het zal wat corrupte koppen kosten maar dat is altijd welgekomen, hoe minder corruptie hoe beter de welvaart van een land.

08-12-2016, 13:47 Geschreven door Jean