|
Gisteren vond weer het jaarlijks toelatingsexamen geneeskunde plaats, voor de allereerste keer ook voor de Franstaligen, die dat examen 18 jaar geboycot hebben. De reden waarom ze nu meedoen is, omdat een deel ervan, reeds afgestudeerd, geen licentie krijgt om het beroep van arts uit te oefenen. Er zijn momenteel zo’n 1.300 Franstalige artsen teveel in dit land.
Zoals ik al enkele keren geschreven heb (‘De artsendiscriminatie’ – 21.06 - en gisteren nog in ‘De Waalse logica’), probeert men van Waalse kant de quota te veranderen in het eigen voordeel. Gelukkig ben ik niet de enige die daartegen protesteert, dan doen ook de Vlaamse Universitaire Raad, verschillende studentenverenigingen, het overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen en het Vlaams Geneesherenverbond. Daar sluit zich nu ook Rik Torfs, de Leuvense rector, zich bij aan. Torfs zou Torfs niet zijn als hij daar geen origineel idee aan plakte. Hij stelt voor dat Vlaanderen gecompenseerd moet worden als de artsenquota niet eerlijk verdeeld kunnen worden en men anders de Sociale Zekerheid maar moet splitsen. Zover zal het niet snel komen, maar het is een idee dat de moeite waard is te bespreken. Als men dit land niet meteen gesplitst krijgt, zoals het zich laat aanzien, splits dan links en rechts, alles wat enigszins kan, totdat er op een gegeven ogenblik helemaal niets meer te splitsen valt en we virtueel in een gesplitst land zullen leven. Die splitsing dan doortrekken naar het hele land komt toe aan de politiek en dat is dan de keerzijde van de medaille.
Bij de meerderheid zijn momenteel nl alleen CD&V en N-VA tegen een wijziging van de quota. Dat de MR ervoor is, heeft gewoon te maken met het feit dat die partij in Wallonië op eieren moet lopen. Open VLD heeft men ervoor nodig omdat Maggy De Block erover moet beslissen. Als die de quota wijzigt zonder ernstige compensaties, laat ze nog maar eens zien dat Vlaanderen van haar partij nog steeds niet veel moet verwachten. Als puntje bij paaltje komt, lijkt Open VLD nog altijd de oude PVV (‘Pest voor Vlaanderen’).
Tenslotte verwacht Vlaanderen zeker van de N-VA dat ze voet bij stek houdt en een wijziging van de artsenquota ten nadele van Vlaanderen nooit zal aanvaarden. Bij de vorming van de regering Michel heeft de partij er zich toe verbonden geen communautaire thema’s aan te snijden. Dit van de artsenquota komt echter uit de Waalse hoek net als die over de investeringsquota bij de NMBS. Het is altijd hetzelfde liedje: de Vlamingen moeten zich houden aan afspraken, de francofonen doen dat alleen als het hen uitkomt.
|
