Gisteren werd weer het sprookje verteld, dat de loonhandicap van dit land met de buurlanden gevoelig gedaald is. Straffer nog: ergens in 2016 zou die handicap tot nul herleid worden. Glorie, alleluja! Met dank aan de regering Di Rupo, de regering Michel en in het bijzonder de heer Kris Peeters (wie anders? Om het bij de reclame van Nespresso te houden - 'Onze' George Clooney, weet je wel).

   Dat verhaal klopt niet, omdat men de loonhandicap met opzet verwart met de competiviteitshandicap (‘if you can’t convince them…) en die bedraagt nog altijd meer van 14%, wat ook nu bevestigd wordt door het Verbond van Belgische Ondernemingen. Het is gewoon onbegrijpelijk dat men steeds met ditzelfde verhaaltje afkomt, waarbij men zich dan eens flink op de borst kan kloppen (enfin, Peeters toch), maar dat nergens op slaat. En daarvoor moeten we even terug in de tijd.

   In 1996 kwam men op het hoogste politiek vlak in dit landje tot het besluit dat de loonkloof met de buurlanden niet verder mocht groeien. Er werden daarvoor enkele speciale wetten uitgevaardigd, maar met weinig resultaat. Bij het aantreden van de regering Di Rupo was er zelfs 4,6% bijgekomen. Dit laatste percentage is de dag van vandaag gedaald tot 1,6% en het is dat wat men volgend jaar wil herleiden tot nul. Als het er van zal komen, zullen we dan ongeveer even ver staan als in 1996 en zal de loonkloof nog altijd zo’n 14% bedragen en geen nul. Er is dus geen enkele reden om daarover fier te zijn, noch bij de Centrale Raad voor het Bedrijfsleven, dat men dat nultarief af kwam, noch bij de federale regering die pluimen op haar hoed steekt die ze niet verdient. Het heeft eerder weg van een variant van dat andere sprookje: ‘De nieuwe kleren van de keizer’…