Na het ontslag van Bart De Wever als informateur, maar met diens uitspraak dat ‘het verhaal nog niet ten einde’ is, zit de federale regeringsvorming muurvast. Als we er van uitgaan dat er geen regering komt waarin zowel N-VA als de PS zullen zitten, blijven er in feite nog twee opties over: de tripartite die feitelijk al even moeilijk te herhalen valt o.w.v. de animositeit tussen PS en MR én een centrumrechtse regering met aan francofone kant alleen het MR, maar aan Vlaamse kant CD&V, N-VA en Open VLD. Als die optie ter sprake komt, valt steeds te horen dat die laatste partij alleen mee zou spelen als ze ook in de Vlaamse regering kan inbreken, iets wat CD&V dan weer niet wil. Dat laatste is iets wat ik betwijfel. Als de Vlaamse liberalen straks voor de keuze worden gesteld alleen mee te doen op het federale niveau (zoals ze ook onder Di Rupo deden) of anders nergens bij te zijn, zie ik ze zomaar niet afhaken. Om dezelfde reden sluit ook het MR niets uit: ofwel er bij zijn, desnoods als enige francofone partij, ofwel noppes. Die keuze is niet moeilijk te maken. In elk geval is de kans op een 451 bis (of erger) niet onmogelijk, zeker als men weet dat de taak van de volgende federale regering geen lachertje zal worden.
Als men de Europese afspraken wil naleven, zou België in 2017 een begrotingsoverschot moeten hebben van 0,75% van het bbp. Bij ongewijzigd beleid (bv via een tripartite) zal dit land dan nog aankijken tegen een begrotingstekort van 2,2%, een verschil dus van 3% wat in gewone mensentaal komt op zo’n 13 miljard euro. Daarbij zijn dan niet eens de 1,9 miljard meegerekend die de begroting van 2014 te kort heeft. Om dat probleem op te lossen zonder extra besparingen of taksen, zouden er elk jaar 125.000 vacatures moeten worden ingevuld op de arbeidsmarkt. Het Planbureau berekent de huidige toename van jobs op 32.000 en die zijn dan nog hoofdzakelijk in de diensten en de gezondheidszorg
Het kan trouwens nog erger. Als men bv de huidige Belgische werkzaamheidsgraad op 7 jaar tijd van 67 naar 73% wil brengen, zou men voor die periode 420.000 nieuwe jobs moeten creëren en de bruto loonkosten met ± 15% moeten verlagen. Een gemiddeld uurloon in de Belgische industrie bedraagt 40 euro, t.o.v. slechts 32 in Nederland en Duitsland en 35 in Frankrijk. Zoals geweten wordt die werkzaamheidsgraad ook naar beneden gehaald door onze allochtonen, die maar een kleine 40% bedraagt, een getal dat men in onze media niet tegenkomt.
Kortom, een nieuwe federale Belgische regering is zo goed als niet te verwezenlijken via de geijkte kanalen. De kans dat het tenslotte toch zal moeten gebeuren via de deelregeringen, zoals door de N-VA al eens voorgesteld (maar niet in de voorstel van informateur De Wever), blijft levensgroot. Als dat gebeurt, zitten ze in de startpositie voor een confederatie, met dank aan de PS en het CDH partijtje (achtste partij met 9 zetels, 2 twee minder dan de N-VA in Antwerpen alleen), die het spel op de wagen hebben gezet door hun voorakkoord over de Brusselse en Waalse deelregeringen en die daarmee het tegenovergestelde bereikt hebben van wat ze eerder zinnens waren te doen. Het kan verkeren, wist Brederode al.
|