|
Wie dacht dat er na de talloze schandalen in regio Charleroi een einde zou komen aan de frauduleuze praktijken van de PS’ers in Wallonië, zal zijn mening moeten herzien. Het stinkt er nog altijd, al heeft het werkterrein zich verlegd buiten de Karolingerstad en nog wel naar Bergen/Mons, de thuisstad van Di Rupo.
Het parket van Bergen vraagt nl de doorwijzing naar de correctionele rechtbank van o.m. Didier Bellens, vers afgezette CEO van Belgacom, Pierre-Eric Evrard, de voormalige rechterhand van Bellens, Edmée De Groeve en haar dochter én een zekere D’Angelo, architect. Ze worden verdacht van ‘misbruik van invloed’ en voor de laatste drie komt daar nog misbruik van gemeenschapsgoederen en valsheid in geschrifte bij. De zaak draait rond de verkoop in 2005 van een vroeger RTT gebouw aan een vennootschap van De Groeve. Dat zou zwaar onder de prijs verkocht zijn, waarvoor Bellens als tegenprestatie dan rekende op PS-steun om zijn Belgacom mandaat te zien verlengen. De man kon toen best wat extra gebruiken, hij had een loon van amper iets over de twee miljoen euro…
Over Bellens valt niet veel meer te vertellen dat men niet zou weten, ook dat hijzelf o.m. vijf miljoen euro eist van de federale regering omdat die hem onrechtmatig zou hebben afgezet. Die Edmée De Groeve is echter een ander paar mouwen. Ze was/is(?) een protegee van Di Rupo himself en hielp de arme Elio zelfs bij zijn lessen Nederlands. Over dat laatste zal wel niemand gevallen zijn (afgezien van het resultaat), maar Edméetje was meer dan dat. Als PS-voorzitter bezorgde Di Rupo haar een paar lucratieve jobs bij overheidsbedrijven, zoals de NMBS en de luchthaven van Charleroi, waar ze ook al in de problemen kwam omdat ze het ‘mijn en het dijn’ niet goed uit elkaar kon houden. Ook bij de NMBS-holding had ze een postje en ze werd eveneens voorzitster van de Nationale loterij. De vraag is nu, in hoeverre Di Rupo zelf mee betrokken was in de deal met Bellens, die – nota bene – ook al door Di Rupo bij Belgacom was binnengehaald.
En dan hebben we het nog niet gehad over onze vriend Labille, minister van o.m. Overheidsinstellingen, die door de oude Bpost baas Thijs ervan beschuldigd wordt glashelder te hebben gelogen. De man ontkent het zelfs niet eens en maakt er zich vanaf door te stellen dat Thijs voor hem verleden tijd is. M.a.w. als een minister openlijk liegt, dan heeft dat bij de PS (en daaruit afgeleid ook bij de federale regering) geen gevolgen, als de zaak maar geklasseerd is. Als we die redenering moeten blijven volgen dan kunnen ministers in functie straks liegen dat ze zwart zien, zo lang ze er maar voor zorgen dat de zaak geregeld is, om daarna te kunnen vertellen dat het verleden tijd is.
Maar er is meer. Labille is de man die in de federale regering werd gehaald om de plaats van Magnette te bezetten, toen die burgemeester van Charleroi werd én voorzitter bleef van de PS. Daar Labille nooit verkozen werd en steeds beweerd heeft aan de verkiezingen van 25 mei niét mee te zullen doen (en dan ook niet electoraal kan worden afgestraft), kan men dat niet anders zien dan dat de man gewoon uitvoert wat Magnette al eerder zinnens was en dat is, dat de politiek – met in de eerste plaats de PS, zolang die het nog voor het zeggen heeft - haar greep op de overheidsbedrijven wil verstevigen, terwijl de markt juist het tegenovergestelde vraagt. Zoals Karel Vinck het formuleerde: ‘Een overheidsonderneming moet meer onderneming zijn en minder overheid’. En niet andersom. Het is typisch voor een neo-marxistische partij als de PS die er in de eigen regio al in geslaagd was 40% van de bevolking van de staat te laten leven en dat zelfs nog wil uitbreiden. De laatste economische cijfers die stellen dat Wallonië procentueel beter scoort dan Vlaanderen, zeggen – zoals gewoonlijk – niet alles, nl dat die betere score er alleen komt door nóg meer overheidsbanen te creëren. En wie zou dat alles betalen, denk je?
|
