|
In
de Zevendag Dag was er zondag nog eens een debatje tussen de voorzitters van de
vier grootste Vlaamse partijen. Daarbij werd door Tobback Jr en Rutten gesteld,
dat er in een volgende federale legislatuur geen sprake kan zijn van
communautaire initiatieven en dat het vijf jaar lang alleen over
sociaal-economische themas zal gaan. Dit is niet iets dat ze zelf hebben
uitgevonden, want het werd recentelijk ook voorgesteld door Didier Reynders. Men
kan dus stellen, dat Paars het tenminste daarover eens is. In de gekende
CD&V-traditie liet Beke in datzelfde debat het achterste van zijn tong niet
zien. Zoals steeds, wedden op twee paarden. Kon ook moeilijk anders, want Kris
Peeters is het daarmee niét eens.
Als alleen dat sociaal-economische toch zo belangrijk is, waarom hebben
de paarse partijen, die ook in de huidige federale regering zitten, daar nu nog
steeds niets aan gedaan? Wie gelooft dat zij straks gaan doen, wat ze evengoed nú
zouden kunnen, maar niét doen? En dat is nog maar een eerste vraag.
Het feit dat dit land er sociaal-economisch
niet goed voor staat, is mede het gevolg van de schaamteloze wegwerppolitiek
van Paars/Groen en Paars tijdens de regeringen Verhofstadt. Toen verging het de
wereldeconomie wel goed en had men de staatsschuld voor een groot deel kunnen
afbouwen. Dit is niet gebeurd en Verhofstadts actieve welvaartstaat heeft de
problemen alleen maar erger gemaakt doordat het genie uit Gent in de eerste
plaats het programma van de PS heeft uitgevoerd en hijzelf zijn Vlaamse idealen
verloochend had. Dat uitgerekend de paarse partijen nu weer met zon verhaal
afkomen, is haast hilarisch te noemen.
Tenslotte is het in dit land onmogelijk aan politiek te doen zonder in
botsing te komen met het communautaire. Alles is hier communautair.
Wie dat echt zou willen omzeilen, moet eerst alle vetorechten, grendels,
alarmbellen en verplichte meerderheden afschaffen. Een consensusdemocratie
zoals we de onze graag noemen, is een draak met vele koppen en werkt gewoon
niet, zij het misschien in noodsituaties. Tenzij men België zelf een constante
noodsituatie zou willen noemen. Zoals Ben Weyts (N-VA) het formuleerde, zal het
straks in Vlaanderen inderdaad kiezen worden tussen Di Rupo II en de
verandering, hoe die er ook moge uitzien. Want vijf jaar communautaire
stilstand betekent voor de Vlamingen nog eens vijf jaar gediscrimineerd worden
en moeten bijdragen boven hun gewicht. Hét probleem met dit land is dat er een kloof doorheen loopt, waarbij Vlaanderen zou kunnen aan sluiten bij het Noorden en Wallonië niet. Dit nog eens vijf jaar langer blijven ontkennen, is voor ons geen optie.
|
