|
Vlaams minister-president zou definitief gekozen hebben om te gaan voor
de regionale verkiezingen in mei 2014. Daarmee lijkt het er steeds meer op dat
CD&V van die verkiezingen haar hoofddoel te maken. Met Peeters, maar ook
met Crevits en Van Deurzen, zet ze haar nog overblijvende zwaargewichten
daarvoor in. Mocht het Peeters niet lukken Vlaams minister-president te
blijven, dan denkt hij er zelfs sterk aan weer te keren aan de privé. Dat
zijn althans geruchten uit betrouwbare bron. Feit is, dat de partij met
dergelijke kopstukken inderdaad een kans maakt om verder mee te kunnen spelen
op Vlaams niveau en dat het alleen de vraag zal zijn wie eventueel, indien
überhaupt nodig, de vuile derde zal worden. Dit alles op voorwaarde dat de
N-VA of de V-partijen samen in Vlaanderen de meerderheid niet halen. Want, laat
ons duidelijk zijn, het verdere verloop van het Belgische establishment zal
bepaald worden door de uitslag bij de Vlaamse regionale verkiezingen. Dat is
niet alleen mijn mening, maar werd deze week (op dinsdag 3 september, in De
Standaard) nog duidelijk gesteld door Bart Maddens, politicoloog van de KU
Leuven en belichaming van de zgz Maddens doctrine, dit n.a.v. de Bracke
oprisping.
Dat
het zwaartepunt bij de verkiezingen van 25 mei 2014 in Vlaanderen zal
komen te liggen, heeft ook te maken met het feit dat geen van de traditionele
Vlaamse meerderheidspartijen uit de regering Di Rupo een alternatief heeft om
de man met het strikje van een tweede ambtstermijn weg te houden. CD&V
houdt alleen has beens over (Thyssen, Vanackere, Leterme), terwijl De Crem,
de enige die nog iets zou kunnen betekenen, aast op de topjob bij de NATO.
Vande Lala zal zich geen tweede keer belachelijk willen maken zoals in 2007,
toen hij gesandwiched werd tussen Leterme en Verhofstadt, terwijl heel de
federale politieke arena zijn adem zou inhouden mocht de burgemeester van
Berlare o, gruwel! - zich kandidaat stellen. Voor paars komt er nog bij dat
hun kandidaten alleen maar een kans zullen maken als hun partij de grootste van
de coalitie wordt, hetgeen een ander mirakel zou vergen. Blijft dan over: de
N-VA. Die partij heeft ook geen valabel alternatief meer sinds Bart De Wever
besloten heeft burgemeester van de koekenstad te blijven.
Het eindresultaat van dit alles betekent wel dat een regering Di Rupo II
wel degelijk in 2014 tot de mogelijkheden behoort, tenzij de traditionele
Vlaamse partijen van de huidige federale meerderheid, misschien gesterkt door
een zoveelste electorale nederlaag, eindelijk zullen hebben ingezien dat het zo
niet verder kan. Een zoveelste bocht van CD&V, die ondertussen ook wel zal
bemerkt hebben dat het Vlaamse budget volgend jaar hoger zal liggen dan het
federale (38 tegen 31 miljard), behoort dan ook tot de mogelijkheden.
We mogen dan blijven herhalen dat we de meerderheid vormen in dit land. Op federaal vlak moet Vlaanderen naar de pijpen dansen van de francofone meerderheid en de enige mogelijkheid om daaraan een einde te maken is die carrousel stop te zetten via het Vlaamse parlement.
|
