|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Van sensatie gesproken. Het ontslag van
Steven Vanackere als minister zonder Financiën was dat natuurlijk, maar evenzeer
het feit dat men binnen de dag een opvolger had en dan nog een die eerder een
technische medewerker is dan een politieker. De reden daarvoor was
waarschijnlijk niet zozeer het feit dat de federale regering vlak voor een
zoveelste moeilijke begrotingsbespreking staat, maar wel dat niemand bij
CD&V stond te springen om de momenteel, electoraal gesproken, weinig
benijdenswaardige job over te nemen. Want ook al zou later blijken dat
Vanackere helemaal geen schuld treft, zeker is dat nog steeds niet. Vergeet
niet dat het parlement, ondanks alle beloften ter zake, ook nu nog steeds geen inzage heeft gekregen in de
documenten die er gemaakt en getekend zijn tussen Belfius en het ACV en dat
datzelfde parlement nog steeds wacht op klare antwoorden vanwege datzelfde ACW.
Tenslotte blijft er de uitspraak van Didier Reynders in het weekeindinterview
van De Standaard, dat het de CD&V was die zijn ministerie van Financiën persé
wou hebben en het ook gekregen heeft.
Aan de bekwaamheid van Koen Geens zal het
zeker niet liggen. De man is professor financieel recht aan de KU Leuven, waar
hij twee cursussen geeft, was vroeger kabinetschef van Kris Peeters en is nu
nog voorzitter van VIA, Vlaanderen In Actie. Vraag is maar of hij straks iets
zal kunnen presteren in een soort BIA (België In Actie), als hij binnen de
federale regering zal geconfronteerd worden met enkele politieke feeksen à xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />la Onkelinx en Milquet, om
nog te zwijgen over cynisme van de hierboven reeds vermelde Reynders. Vrijdag
zal Geens al een eerste confrontatie meemaken en dan meteen over een
begrotingsbespreking waarbij de federale regering nog maar eens naar extra
miljarden op zoek zal moeten gaan.
Ik heb het niet kunnen achterhalen, maar het
zou kunnen dat Koen Geens familie van Gaston Geens is, de vroegere voorganger
van Kris Peeters (toen noemde men die nog voorzitter) die in Vlaanderen
bekend bleef door zijn uitspraak: Wat we zelf doen, moeten we zien beter te
doen. Hij is in elk geval de schoonzoon van Jos Dupré, de vroegere Kempense
staatsecretaris, waarmee ik het ooit eens aan de stok heb gehad*.
Bij het ontslag van Steven Vanackere valt wel
op dat hij de zoveelste Vlaamse federale minister is die opstapt. Declerck en
Vande Lanotte hadden het hem al eens voorgedaan na de ontsnapping van Dutroux.
Leterme, Van Deurzen en Vervotje stapten op bij de Fortis affaire en nu
Vanackere. Afgezien van het feit, of ze dat al dan niet moesten doen, blijft
het toch merkwaardig dat tenminste bij mijn weten er geen enkele francofone
minister is die dat ooit heeft gepresteerd. Blijkbaar hebben Vlamingen toch
iets meer zelfrespect als het er op aan komt.
* Mijn carrière bij DAF ben ik begonnen in
de jaren zeventig van vorige eeuw bij de cabine- en assenfabriek van Oevel/Westerlo.
Ik leidde er de bezoekers rond en had er de supervisie van de kantine. Mijn
bureau stond bij de afdeling personeelszaken. Er was daar toen ook een zekere
Kersemans uit Mechelen, die manager was van e.o.a. technische afdeling.
Kersemans was een Volksunie-man. Bij e.o.a. verkiezing, waarbij hij opkwam,
vroeg hij de personeelslijst op om verkiezingsreclame rond te sturen. Ik heb
hem die toen bezorgd, wat ik feitelijk niet had mogen doen. Ik heb daar later
een berisping voor gekregen. Mijn (Nederlandse) directe overste, die ermee
akkoord was gegaan en voor het bestand verantwoordelijk was, kreeg zelfs een
(korte) schorsing. Dit alles na een klacht van Jos Dupré die ook van Westerlo
was en waarschijnlijk getipt werd door e.o.a. partijgenoot die bij DAF werkte.
Ik voelde me dan ook gedupReerd!
|
