|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Er is nogal wat deining ontstaan n.a.v. het
uitlekken, via een klokkenluider, van het ontduiken van belastingen door de
internationale vakbond, waarbij ook ACV en ABVV zouden betrokken zijn. Via een
speciale financiële constructie werd, voor de bouw van een vakbondsgebouw in
Brussel, de roerende voorheffing ontdoken door alle transacties te laten lopen
via een zgn postbusadres in Nederland, dat echter wel een
correspondentieadres had in Brussel. Feitelijk moeten we ook op syndicaal vlak
van niets meer verschieten. Denk maar aan de zaak van de familie van
ABVV-voorzitter De Leeuw, die gretig gebruik maakte van de notionele
interestaftrek, een praktijk die dezelfde De Leeuw, als hij zijn vakbondspetje
op had, aanklaagde. Het verschil met het gebouw in Brussel is wel, dat de
maatschappij van De Leeuw binnen de wettelijke perken was gebleven en het hem vooral
ethisch kwalijk werd genomen. Het ontduiken van de roerende voorheffing door
het MSI (Maison Syndicale International pour les flamins la même chose),
lijkt echter gemene fraude, als bezige bij Theo Francken (N-VA) tenminste
gelijk krijgt..
De Belgische fiscus zou aan deze zaak tot nu
toe ongeveer één miljoen euro hebben verloren. Dat is veel geld, maar verzinkt
in het niet, als men ziet wat het ACW zinnens is met Belfius. De christelijke
vakbond zou bij het faillissement van Dexia 1 miljard euro hebben verloren en is zinnens dat geld terug te eisen,
o.m. omdat ze meer dan tien jaar haar leden als klanten van Dexia aanbracht. De
vakbond kreeg daarvoor zgz winstbewijzen een soort commissieloon - en
Belfius zou die nu moeten terugkopen. Een deel van dat geld zou daarna naar
Belfius terugkeren als een soort eeuwigdurende lening, waarop het ACW een rente
zou krijgen tussen de 6 en de 8%. Nota bene: van een staatsbank, dus van de
belastingbetaler, terwijl een gewone spaarder al blij mag zijn tegenwoordig 2
tot 3% te krijgen als hij het op langere termijn belegt. Ondertussen eist Arco,
de financiële poot van datzelfde ACW, van Belfius een schadevergoeding voor de
schade die is aangericht nadat ze verplicht werd een kapitaalsverhoging van
Dexia te onderschrijven. En dat gaat niet over peeschijven, maar over miljoenen
euro. Tenslotte hoopt datzelfde ACW nog altijd het anderhalf miljard van zijn
zgz Arco-coöperanten van de overheid te zullen terugkrijgen en steunt ze
daarbij op haar eigen vertegenwoordigers in de politiek. De auditeur van de
Raad van State heeft dit al wel afgewezen, maar een definitieve uitspraak moet
daarover nog altijd vallen.
M.a.w. als het voor het ACW goed zit, zal de
Belgische belastingbetaler daarvoor opdraaien, u en ik. Met dank aan de vele
ACW vertegenwoordigers in ons politiek systeem, tot in de federale regering
toe. De al dan niet vermeende affaire van het vakbondsgebouw in Brussel is
hiermee vergeleken maar peanuts.
|
